Rozdział Trzydziesty Czwarty: Zostań.

         

       Edytce, za te niesamowite, uskrzydlające komentarze. Za niezasłużone pochwały, za ogrom wsparcia. Za to, że jesteś moim największym, niewyczerpanym źródłem inspiracji. Za to, że w dużej mierze dzięki Tobie - i z myślą o Tobie - napisałam ten rozdział. Za wszystko, no. 

I kocham Cię, wiesz?

Po minionych złych deszczach i burzy

Powracają burze i złe deszcze

Ale ciągle nadzieja mi wróży,

Że to, czego czekam, przyjdzie jeszcze

~Leopold Staff

- Nie, zabić takiego to za mało! Ja ci chyba wyrwę tę nachalne łapy, a potem przyszyję na plecach albo jeszcze gdzieś indziej, żebyś je trzymał z daleka od mojej siostry!

- Kiedy skończysz się na mnie wydzierać?

- Jeszcze do porządku nie zaczęłam! - warknęła, uderzając pięścią w stół.

- Zaraz minie pół godziny, odkąd suszysz mi głowę. - Zerknął ze zbolałą miną na zegarek i westchnął ciężko.

- A widzę, że nadal do ciebie nie dociera! - piekliła się jak nigdy dotąd, gestykulując gwałtownie. O wiele zbyt gwałtownie, tak nawiasem mówiąc, bo przed chwilą Broduey - Bogu ducha winien - otrzymał niezamierzony cios prosto w splot słoneczny, po którym aż się zwinął.
- Nie słyszałaś nigdy, że serce nie sługa? - niepewnie jej przerwał, pogarszając sytuację.
- Wiesz, gdzie to mam? Możesz sobie być pieprzonym rycerzykiem i możesz sobie podziwiać ją z oddali, kontemplując jej piękno. Ale nie możesz ot tak sobie niszczyć czegoś, na czym jej zależy.
- Lena, zlituj się - jęknął, chowając twarz w dłoniach. - Twój jazgot wcale nie polepsza sprawy.
- Ja ci dam jazgot, erotomanie jeden! - wściekła się jeszcze bardziej. - Której części zdania "Ona cię nie kocha" nie rozumiesz? Co jest dla ciebie niejasne w poleceniu "Zostaw ją, bo wszystko popsujesz"?
- Lena, dosyć. Czuję się paskudnie i bez tego, jasne? - Umilkł, spuścił wzrok, miętosząc w palcach papierową serwetkę, którą zwiało z jakiegoś stolika. Nie mogła się powstrzymać od znaczącego przewrócenia oczami, ale jednak miłosiernie odpuściła sobie kolejny komentarz, sięgając po szklankę z colą, z której dawno uleciały wszystkie bąbelki. Poczuła na ramieniu dłoń - tak nagle, że aż zakrztusiła się napojem. Kaszląc, odwróciła się w stronę siostry. I nie wiedziała, co powiedzieć.
- Naty! - Fede za to wstał, z jakąś dziwną rozpaczą w oczach i głosie. Lena dostrzegła to od razu, ale zignorowała. Nie było jej go żal. Nawet z pewną satysfakcją odnotowała, jak strasznie czerwony jest w tym momencie.
- Przepraszam.

I co? To tyle?, miała ochotę wrzasnąć. I na pewno by to zrobiła, gdyby nie to, że nie miała do tego żadnego prawa. Ta sytuacja jej w końcu nie dotyczyła. Albo prawie nie.
Za to cisza się przedłużała.

- Nic się nie stało - mruknęła wreszcie ze znużeniem dziewczyna, spoglądając na siostrę. - Lena, daj mi klucze. Idę do domu.
- Nie, nie idziesz. Znaczy, idziesz, ale ze mną. - Zerwała się, szukając w pośpiechu butów. Wreszcie ruszyły razem, nie odzywając się do siebie, póki nie wydostały się z tłumu.
Nie myślała nigdy o tym, ale teraz - mając przed sobą jak na dłoni całą postać Natalii - widziała, ile drobnych zmian zaszło w siostrze, przydając jej dziwnego uroku, ale i jakiejś trudnej do określenia powagi. Zawsze stanowiła nieodgadniony paradoks, a teraz to się dodatkowo wzmogło - w każdej wyraźnej sprzeczności. Bo niby rozpogodziła się, wyszła z kąta. Stała się jakby bardziej otwarta, uśmiechała się częściej. Jakby w ramach tej metamorfozy zapuściła włosy, które teraz opadały jej prawie do połowy pleców, stając się powodem wielu zazdrosnych spojrzeń.
Więc były zmiany na plus.
Ale do tego doszedł ostatnio jakiś cień, zasnuwający jak mgłą - światła w jej oczach. I teraz wypełzł w całości, gasząc prawie cały ten jej rozmarzony blask swym ponurym odcieniem wahania i smutku.

Miała w głębokim poważaniu problemy Federico, ale jej akurat współczuła - tak, była na nią wściekła o to jej bezsensowne ociąganie, ale chęć wsparcia była silniejsza.
- No, to wyszło strasznie głupio - myślała na głos. - Ale da się zaradzić, przeprosisz go... To jest, powiesz mu co masz powiedzieć, wybaczy ci, bo cię kocha. Na pewno. A potem po prostu zapomnicie o wszystkim, będziecie szczęśliwi, zasługujecie na to. I wreszcie...
- Lena.
- Co?
- Zamknij się.

                                                                                                         ***

Zanim ukradniesz jej

Ostatni kolor ze snu.

Zanim, gdy na chwilę zamknie oczy - znikniesz.

Zabierz jej, zabierz jej, zabierz jej z ręki nóż.

A może właśnie wszystko popsuł.

Nie zdawał sobie dotąd sprawy z tego, ile właściwie ostatnio się zmieniło - wokół niego. Może nie zwracał na to uwagi, na te zbyt błahe urywki chwil? Może one same umykały za szybko, nim zdążył zatrzymać na którymkolwiek wzrok? Ale nie z własnej winy trochę się zagapił. Bo nic nie zwiastowało jakichś gwałtownych sensacji, nic. To nic uśpiło czujność. Przed tym czymś.
Toczyło się to bez zbytniego pośpiechu, ot - jak spokojny film, rozwijający fabułę stopniowo, uzupełniający krajobraz o nowe elementy tu i ówdzie, dodający do ogólnego zarysu niuanse tak subtelne jak śpiew ptaków, wczorajsza gazeta niesiona wiatrem w dół ulicy i zapach rozlanej benzyny, rozwarstwiającej się w tęczowe barwy obok krawężnika.
Powoli poznawał historię, której był uczestnikiem - a raczej jedną z historii, różniącą się od poprzednich tym, że wkroczył w nią dobrowolnie, a nie został wrzucony za kołnierz jak do tych innych.
Słowem - sygnowana dwoma imionami opowieść, skrajnie różna od poszarpanych ciemnością stronic, wypełniła jego życie mieszaniną nowych doznań. Ale wsączała się w nie powoli, kropla po kropli, padając na zapiski sprzed lat i zamazując je jeszcze wolniej, prawie niezauważalnie.
Czarny tusz kreślarski zapełniał wszystko jej imieniem. Pajęczyna liter wiła się wzdłuż jego myśli, oplatając je jak gęsty bluszcz.


Odpowiedzią na niezadane pytania, reakcją na dotyk, odpartym spojrzeniem. Wersem wiersza złożonego naprędce z prostych słów i najpiękniejszą piosenką. Każdym dniem, każdą minutą pełną milczenia, każdym słowem przerywającym ciszę. Tym wszystkim - była ona.
Ludmiła.


Mimo, że znaczną część wolnych chwil musiał przecież poświęcać na uważne obserwowanie Violetty, by dobiec w odpowiednim momencie, to jednak znajdował czas i dla niej - czas, poświęcony w pełni im. Bo że byli jacyś "oni", nie miał wątpliwości. Byli. Więź, która wyrosła w milczeniu gorących spojrzeń, wypuściła gałęzie i kwitła sobie w najlepsze, ze zwyczajnego flirtu przeradzając się w coś więcej.
Zwykł nie przywiązywać się za bardzo, ale w wymuszonych relacjach to było całkiem uzasadnione. Ale ta? Nic nie musiał, może właśnie dlatego chciał? To jak z tekstami, które pisał. Na zawołanie, z okazji jakiegoś zaliczenia w Studiu - owszem, umiał sklecić sensowne słowa do muzyki, nie czyniło mu to nie wiadomo jakiego problemu. Ale najpiękniejsze piosenki napisał bez przymusu, gdy same przyszły do niego, płynąc spod długopisu własną melodią dokładnie dobranych liter. Może i do Hetfielda mu brakowało sporo, ale stworzył kilka perełek, które doszlifowywał usilnie całymi godzinami, by zabrzmiały idealnie. Ha, tak się kiedyś normalnie tworzyło muzykę - nie to, co teraz. Wszystko robione na odwal się, melodia tak prosta, że bardziej się nie da i słowa, wrzucone bez sensu jak niepotrzebne tło. Nie gustował w nowoczesnych utworach, czasami coś wpadło mu w ucho, ale to sporadycznie. Raczej wolał odgrzebywać na youtubie diamenty sprzed lat.

Wracając - przelotnych znajomości nawet nie liczył, zgubiłby się po pierwszej setce. Ale to było coś innego, niemożliwego jeszcze do zdefiniowania. Nie szereg reakcji chemicznych, odbywających się w bezwolnym organizmie. Nie fałszywe wyobrażenie o czymś, co nigdy nie nadejdzie. To było coś... nieokreślonego. Coś, co bazowało na złudzeniach - a jednocześnie było prawdziwe, najprawdziwsze.


Kiedyś wyciągnęła go do kina. Dał się przekonać, akurat nie miał nic do roboty, więc dla spokoju pozwolił jej nawet wybrać film. Podświadomie oczekiwał na propozycję jakiejś durnoty, komedii romantycznej, za którymi one wszystkie, z niewiadomych przyczyn, przepadały. Schemat: koleś z kaloryferem tak symetrycznym, że aż nierealnym, miał zgrywać niedostępnego przed ładną, choć niepewną siebie dziewczyną. Wymyślali sobie miliard problemów, a potem wszystko kończyło się i tak w łóżku albo przed ołtarzem, niepotrzebne skreślić. No tak. Fascynujące.
Tymczasem Ludmiła bez żadnego zastanowienia wybrała thriller, i to na tyle niezły, że wbiło go w fotel na trzy czwarte seansu. Po raz pierwszy chyba zapomniał języka w gębie, a okazało się zresztą, że łączy ich o wiele więcej spraw, to aż zakrawało o niemożliwość. Muzyka, filmy. Kluby piłkarskie! Boże, zaczynał się jej bać.

Łapał się coraz częściej na myśleniu o niej. Weszła bez pukania w jego umysł, omiotła ciekawskim spojrzeniem wszystkie jego zakamarki - i zajęła sobie weń honorowe miejsce, gdzie przesiadywała całymi nocami. Podążał za nią głodnym wzrokiem, uciekała. Ale zawsze wracała, wybudzając ciągle od nowa te same fantazje.


Albo zapamiętał chwilę, ulotną jak małe piórko na tle nieba, a wypełnioną tyloma skrywanymi uczuciami. Milczącą, a jednak pełną słów. Jak modlitwa.
Przyszedł do niej, po coś tam. Ten szczegół akurat zamazał się w jego pamięci, ale resztę pamiętał z niespotykaną drobiazgowością. Tak ostro, jakby ktoś zrobił zbliżenie na ten jeden kadr i zatrzymał na długo, na całe lata świetlne.
Burza. Pamiętał błyskawice, rozdzierające niebo połyskliwymi strumieniami białego światła. W jednej chwili wszystko zamierało, gdy cieniutkie żyłki wdzierały się głęboko w grafit chmur, rozgałęziając się w nieskończoność. I ciszę, którą wkrótce rozrywał w strzępy potężny grzmot. I strumienie deszczu, rozpaczliwie walące w bezbronne okna.
Pamiętał ciemność, która pochłonęła wszystko, gdy wyłączono prąd. I przerażenie w jej oczach, lśniących pośród czerni jak dwa świetliki.

- Boisz się ciemności, Ludmiła?
- Nie.

I dłonie, chwytające się jego bluzy. Ciepło, delikatne ciepło jej rąk.

- Ale wolałabym, żebyś został.

Wtulona w niego zdawała się spać, ale jej kompletny bezruch wskazywał raczej na największe skupienie. Z policzkiem przyciśniętym do jego piersi najwyraźniej wsłuchiwała się w bicie serca, którego regularny odgłos mógł mieć jakieś tam właściwości uspokajające. Przesypywał między palcami jej włosy, upajając się ich zapachem. Co jakiś czas błyskało się i oboje liczyli w skupieniu: raz, dwa, trzy... Zawieszeni w tym mroku, dryfowali gdzieś w przestrzeni nieskończonej ciszy między jednym grzmotem a drugim, te zaś stawały się coraz rzadsze. Deszcz osłabł, jakby opadając z sił po długich godzinach. Burza oddaliła się wreszcie, za oknami pojaśniało. W końcu i prąd wrócił, a światło żyrandoli i lamp zalało cały dom, oślepiając ich na krótki moment.
I potem... W sumie nie pamiętał, co było dalej. Jakiś diabeł wyrywał jednym szarpnięciem wciąż bijące serce tych chwil i podkładał mu teraz przed oczy, tętniące rozpaczliwie i krwawo, żeby zobaczył samo centrum - nic więcej. Sam ogólny zarys z tymi tajemniczymi szczegółami. Środek historii, bez początku i końca.

Gdyby tak poskładać te chwile, te wszystkie kradzione minuty. Wyciągnąć z nich cały sens, zebrać w jeden obraz - czy powstałoby coś, co miałoby jakąkolwiek przyszłość?



A teraz biegł, mijając rozmazane smugi drzew i domów, podczas gdy ciemność spadała na nie jak kurtyna. Latarnie rozsiewały złotawą, niepewną poświatę, rysując ostre cienie samochodów i przechodniów, których o tej porze było tu całkiem sporo. Nie brakło i dziewczyny w zielonkawej sukience szarpanej wiatrem, z burzą jasnych, falujących włosów. Maszerując chodnikiem sprawiała wrażenie tak wściekłej, że gdyby nie wierzył w swoją siłę, zwyczajnie bałby się do niej podejść.
Złapał ją za ramię - podskoczyła, oglądając się zaskoczona, ale zaraz odwróciła się z powrotem w kierunku marszu.
- Ludmiła - rzucił mimo to, dorównując jej kroku bez problemu. Miała obcasy, nawet największy gniew nie potrafiłby pozwolić jej mu uciec. - Hej, posłuchaj. To nie tak, jak...
- Błagam cię! - Uniosła dłoń, śmiejąc się z tak dużą dozą histerii, że aż czyniło ją to niepodobną do siebie. - Tylko nie mów "To nie tak, jak myślisz".
- Brzmi jak w kiepskiej telenoweli? To prawda. - Zdał sobie z tego sprawę już wcześniej. - Ale musisz pozwolić mi wytłumaczyć, że...
- Niczego nie muszę, od tego zacznijmy! - parsknęła pogardliwie, nawet na niego nie patrząc. - Już daruj sobie, dobrze?
- Naprawdę to przedstawia się całkiem inaczej...
- Wiem, jak się przedstawia! - syknęła. - Nie rób ze mnie tępej blondynki, której wciśniesz każdy kit łącznie z teorią, że Ziemia jest płaska.
- Daj mi powiedzieć, do cholery! - Zaczynało go to irytować coraz bardziej.
- W cholerę to ty idź - brzmiała odpowiedź.
Są jakieś granice.
- Stop.
Wyprzedził ją i zagrodził jej drogę, odrzucając słowa, których nie potrafił dobrać. Przyciągnął ją do siebie, zamykając w zbyt ścisłym uścisku, by mogła się wywinąć. Mimo to szarpnęła się raz, drugi. W jej zwężonych źrenicach, drgnieniu szczęki, w każdym ruchu - rysowała się złość, na którą lekarstwem mógł być tylko spokój.

A jeden przecież był tylko język, który rozumieli oboje bez zbędnych tłumaczeń, wiedział o tym. Więc nie próbował dłużej powstrzymywać jej siłą, po prostu ją pocałował. Nie bawiąc się w żadne dodatkowe gierki, tylko od razu dając upust palącemu pragnieniu, które płynęło w żyłach razem z krwią, pulsując jak uśpiony wulkan. W jednej chwili pozbył się resztek oporów, a ten wyrafinowany narkotyk rozszedł się błyskawicznie, wżerając się zachłannie w ściany naczyń krwionośnych, trawiąc je od środka i wybuchając wściekle, raz za razem.
Pod wargami wyczuł opór, lodowatą barierę. Poluzował chwyt, z czułością gładząc drobne ciało, wyrywające mu się jak schwycony w klatkę ptak. Porwał jej niechętne dłonie i położył na swojej piersi, przebiegł palcami po gołych ramionach, czując jak w jednej chwili pokrywają się gęsią skórką. Zatrzymał ręce w jej włosach, szarpnął, odchylił jej głowę, rozchylił usta ustami. Jęknęła bezgłośnie, gdy ich języki się zetknęły.
Fascynowało go zawsze, jak wiele doznań dobiega naraz, zderzając się ze sobą, każde tak samo intensywne. I gorąco jej ciała, przylegającego do jego tak ściśle, jak spajają się dwa kawałki szkła, połączone kroplą wody. I paznokcie, przebijające przez materiał, dłonie, zaciskające się z całych sił. I delikatna skóra na jej skroniach, płonąca pod jego palcami. I to, jak wreszcie walka zamienia się w uległość.

I choć nie było tu nic nieznanego, choć znali i rozumieli to doskonale - to przecież każdy kolejny pocałunek był nowy. Pierwszy, ten z przedstawienia, smakował nieodkrytym lądem. Był zdziwieniem - zamazanym jeszcze skrawkiem nieba w niewprawnych dłoniach. Drugi stał się punktem zapalnym, starciem żywiołów, a zarazem - chwilą zapomnienia, czystego jak woda i słodkiego jak krew.
A ten - ten był pełen żalu, ale i błagania - to przecież on błagał. O wysłuchanie. O zrozumienie. Błagał, żeby została na dłużej, bo dotarło do niego, jaki pusty byłby świat, jego świat - bez niej.
A jednocześnie, namiętny jak nigdy, aż skrzył się od gwałtownego pożądania, drzemiącego głęboko w nich i budzącego się teraz, właśnie teraz. Mimo grozy nocy, otulającej ich zewsząd ciemnym płaszczem, mimo natrętnych świateł reflektorów, omiatających ich co jakiś czas oślepiającymi promieniami. Któreś z aut nawet zatrąbiło, mijając ich, stojących na poboczu, ale nie zwrócili na to uwagi.
Wreszcie jednak umknęła jego rękom i cofnęła się chwiejnie. Oczy jej płonęły, nie potrafiła przez chwilę jeszcze dobyć głosu.
- Ją też tak całujesz? - spytała sucho, gdy odzyskała oddech. Uśmiechnął się mimo woli.
- Nie. Ona mnie w ogóle nie pociąga. A już na pewno nie tak, jak ty.
- Kłamstwo przychodzi ci strasznie łatwo, wiesz? - syknęła, pocierając rękami ramiona. - Myślałam, że zasługuję na prawdę... że chociaż na to cię stać.
- Usłyszysz prawdę, jeśli dasz mi dojść do słowa! - wybuchnął, tracąc cierpliwość.
- Nie wmówisz mi, że nie ma nic między wami.
- Nie, bo to nieprawda. Coś jest, ale całkiem innego, niż ci się wydaje. To zbyt skomplikowane, nie rozumiesz.
- To mi wyjaśnij! - warknęła, mierząc go lodowatym wzrokiem. - Ale wysil się na szczerość, bo inaczej nie mam zamiaru nawet tego słuchać.
- Ale wysłuchasz, jasne? - Złapał ją za ramię, dodając te słowa trochę ostrzej niż zamierzał. - Powiem ci wszystko, co do słowa. Ale pozwól mi mówić, Ludmiła. Nie przerywaj, nie unoś się. Potem możesz mnie znienawidzić, ale najpierw posłuchaj. Proszę - dodał już łagodniej. - Nie chcę niedomówień, chociaż prawda nie jest ani przyjemna, ani szczególnie ciekawa. Bardziej bolesna.
- Dobrze. - Założyła ręce na piersi, wciąż wpatrując się w niego z chłodnym dystansem. - Postaram się zrozumieć, ale jeśli choć jedno słowo będzie nieprawdą...
- Ostatni raz mi zaufaj.
- Ostatni. Bez żadnej taryfy ulgowej.


                                                                                                                     ***


Chrapał, wciągając ze świstem powietrze raz po raz, a w niej wzrastała delikatna irytacja.
Gdyby go szturchnęła, przestałby. Naprawdę potrzebowała silnej woli, całej jej masy, żeby tego nie zrobić.
To by mogło zniweczyć wszystko już w zarodku.

Przejechała dłonią po pustych wieszakach, zdejmując ostatnią, przeoczoną sukienkę. Wygładziła ją w skupieniu, złożyła w mgnieniu oka i dorzuciła do reszty, dociskając wieko walizki i zasuwając z cichym zgrzytem zameczek. Wyprostowała się, przebiegając czujnym wzrokiem po zakamarkach pokoju. Wszystko, chyba. W biblioteczce świeciły dziury po jej książkach. Odszukała je bez trudu dzięki miękkim, kolorowym okładkom, które tak strasznie się zawsze kłóciły z ciemnymi obwolutami klasycznych powieści, prawdziwych cegieł, które bała się otworzyć, jakby miały zza nich lada moment wylecieć nietoperze. Dostojewski, Dickens, Kafka, Tołstoj. Jedynym wyjątkiem, groteskowym wręcz, było tam "Przeminęło z wiatrem", wciśnięte wstydliwie w samym rogu. Nikt nie wiedział, nawet Violetta, że on lubi wracać cyklicznie do tej powieści, za każdym razem wzruszając się tak samo. Odkryła to przez przypadek, nie dzieląc się tą rewelacją z nikim, natomiast dobudowując sobie do tego osobista teorię, jakoby pod poważną powłoką szanownego inżyniera kryła się jedna, jedyna wrażliwa struna, którą potrącić umieli nieliczni. Wróć - umiały. Maria ją znała, zapewne. To musiała być święta kobieta, żeby wytrzymywać z nim tak na co dzień, przez te lata...
Starła kurz z ramki jakiegoś zdjęcia, przyglądając się twarzy, którą poznała na pamięć. Niemal jak dobrą znajomą. I znała jej charakter, po dziecinnemu naiwny i jednocześnie pełen dziwnej mądrości.
Ale nie chciałaby jej spotkać, tak twarzą w twarz.

Jeszcze raz, ostatni raz, wyjrzała przez okno, przez które widać było zawsze tak pięknie te ostatnie sekundy tuż przed wschodem słońca, gdy niebo tonęło jeszcze w szarości, ale już jasne pająki pierwszych promieni wspinały się po ciemnych dachach, obramowując je złotem na samiutkich brzegach dachówek.
Teraz jednak brakowało kilku godzin do tego momentu, a dla samej chwili zachwytu nie mogła czekać, pożegnała więc tylko niezmącony, bezgwiezdny zmrok - i odwróciła się od okna.


Esmeralda nie była złą kobietą. Przez lata wykształciła w sobie określone wyobrażenie o ludziach i świecie, nie zmieniała go już później, tylko systematycznie ulepszała o wciąż nowe doświadczenia. German był jednym z nich - zaledwie. Był jak książka, po przeczytaniu której niemal oddycha się z ulgą, odkładając ją na półkę i podświadomie wiedząc już, że nawet nie warto do niej wracać po raz drugi.
Nie mogła mu zarzucić w zasadzie nic. I właśnie dlatego za nic w świecie by się w nim nie zakochała.
Był czuły, jeśli chciał. Umiał być zabawny, umiał ująć niektórymi zachowaniami. Ale i on, w gruncie rzeczy, był dzieciakiem.
A ta gra przeciągnęła się o parę rund za długo.

Postawiła walizkę na sztorc, wysuwając jej uchwyt. Przez chwilę jeszcze trwała w zastanowieniu, spoglądając na Germana. Spał - jak to on - rozwalając się niczym pan i władca, z szeroko rozłożonymi ramionami, ze spokojem w twarzy i nieruchomymi powiekami. Nic nigdy mu się nie śniło. Mówił jej.
Skrzywiła się, wreszcie szybkim, niewiele znaczącym ruchem schyliła się i musnęła policzek mężczyzny.
Nie będzie tęsknił.

Wyszła.

Jeszcze wyjęła telefon, uśmiechając się bezwiednie. Wystukała numer, posłuchała sygnału. Środek nocy, niech się pofatyguje. Korona jej z głowy nie spadnie.
- Słucham? - wypowiedziane nieprzytomnym tonem.
- Znikam. Możesz wracać, z powrotem wziąć to, co twoje. Nie zależy mi.
- Co?
- Możesz go sobie wziąć, tyle. Jeśli jeszcze chcesz, a chcesz na pewno - powtórzyła jak automat, rozłączając się jeszcze przed jakąś odpowiedzią. W sumie... Miała to gdzieś. I tak wróci, prędzej czy później. Jej to już w zupełności obojętne.
Zamknęła drzwi najciszej, jak się dało. I zniknęła z ich życia równie szybko, jak się w nim pojawiła.


                                                                                                                            ***


Jakiś hałas, składający się w dużej mierze z dźwięku przewracających się instrumentów, sugerował aż nadto wyraźnie sprawcę zamieszania. Nikogo nie było w pobliżu, więc zdecydowała się sama na upewnienie się, czy Beto nie zrobił sobie krzywdy. Nim zdążyła dobiec do drzwi sali - otwarły się same z rozmachem, a profesor wypadł przez nie ze zdezorientowaną miną  i przekrzywionymi okularami.
- Wio... wie... Wiolo...
- Violetta - podsunęła mu litościwie.
- Violetta! - wykrzyknął, wyciągając w jej stronę dzierżony w ręku smyczek. - Nie Violetta - zmitygował się sam, drapiąc się po głowie. - Wiolonczela. Wio-wiolonczela mi się przewróciła. I-i jest trochę nieporządku... Mogłabyś mi pomóc, bo mam przerwę? - I nie czekając na odpowiedź wcisnął jej w ręce kanapkę, przetarł okulary, wziął kanapkę z powrotem, wskazał smyczkiem na drzwi do swojej sali - i już go nie było.

Zajrzała przez drzwi i aż jęknęła na widok tego bałaganu, bo artysta przeszedł sam siebie tym razem. Instrumenty, zgodnie z zasadą reakcji łańcuchowej, posypały się jak kostki domina, przewracając się kolejno. Zerkając na zegarek doszła do wniosku, że znowu niepotrzebnie się tu pchała. Miała raptem dziesięć minut, bo głupio tak to zostawić, a na lekcję z Angie też nie powinna się spóźniać. Oczywiście ta nie powiedziałaby jej złego słowa, ale to było dosyć nie fair w stosunku do innych. Jeszcze niepotrzebnych oskarżeń o nepotyzm jej brakowało.
Wzięła się więc do ustawiania, myślami błądząc gdzieś daleko, jak zwykle. Poniedziałek nadbiegł zbyt szybko po tej sobocie, a nie miała jakoś chwili, by zrobić porządek z chaosem w swojej głowie. Ten widok przedstawiałby się teraz o wiele gorzej niż tych nieszczęsnych gitar i skrzypiec. Pytania bez odpowiedzi nawarstwiały się dzień po dniu, czyniąc zamęt. Chciałaby raz na zawsze znaleźć złoty klucz, który pozwoliłby zostawić wątpliwości za sobą i stanąć na pewnym gruncie.
Zatopiona w myślach, musiała wreszcie zahaczyć rękawem o jakąś klamkę, uchwyt, inny wihajster?... Dość, że poczuła nagłe szarpnięcie i akurat trzymany przedmiot uciekł jej z rąk, a ziemia - spod nóg.
No nie, znowu?,  przemknęło jej przez myśl ze złością. O jej upadkach można by nakręcić film, przeklinała się za niezdarność coraz częściej.
Muśnięcie ciepła przerwało jej wszystkie myśli, gdy uczuła zagadkowo znajomy dotyk, a wszystko momentalnie zwolniło. I zaraz przyspieszyło z powrotem. Leżała na podłodze, tylko że nie sama.
- O Boże, przepraszam. Wyszedłem z wprawy. - León krzywił się, pocierając łokieć i bezskutecznie usiłując się podnieść. Dźwignęła się na kolana z trudem i natrafiła wzrokiem na rzucone na progu kule. I nagle dotarł do niej cały komizm sytuacji, bo parsknęła śmiechem i nie umiała już przestać, zwłaszcza z nim, wtórującym jej tuż obok.
- Nic ci nie jest? - wymamrotała wreszcie, gdy oboje względnie się uspokoili.
- Chyba nie, ale to ja powinienem o to zapytać ciebie. - Syknął, unosząc się z pozycji półleżącej do siadu i próbując wyprostować nogę. Mimo wszystko z jego twarzy nie znikał uśmiech.
- Raz możemy zamienić się rolami - rzuciła, wstając i podając mu rękę.
- Romeo nie może być kulawy. - Wsparł się na kulach i pokręcił ze zrezygnowaniem głową. - Następnym razem mnie uprzedź, to znajdę sobie jakiegoś pomocnika do łapania.
- Będzie następny raz?
Oboje umilkli, patrząc na siebie z nagłą powagą.
- Co się z nami stało? - spytał wreszcie, próbując odnaleźć odpowiedź w jej oczach. Spuściła głowę.
- Też chciałabym to wiedzieć.
Jakaś mucha z rozpaczliwym brzęczeniem tłukła się o okno, szukając wyjścia. I choć uchylone skrzydło okienne zapraszało ją w stronę nieograniczonego nieba, ona wciąż uderzała w szkło. Szyba była jedynym, co widziała - chłodną, przezroczystą barierą, kreślącą wszystkie nadzieje.
Nawet jeśli z daleka widać było najprostsze rozwiązanie.

Trudno jest zrozumieć. Trudniej - wypowiedzieć to na głos. Najtrudniej - uwierzyć w te własne słowa.

- Źle nam osobno - zwerbalizował wreszcie myśli obojga, nie odrywając oczu od okna.
- Razem też było źle - szepnęła, już do swoich rąk, zaplecionych kurczowo.
- Tak, ale wtedy... Wtedy szczęście nie było takie nierealne, jak teraz.
- Nie jesteś szczęśliwy? - Podniosła wzrok, głębie tęczówek zasnuły się pajęczyną pytań.

Mucha wciąż się tłukła w tym dziwnym amoku.

- A ty? - odbił wreszcie bezmyślnie jej pytanie, nie znajdując na nie odpowiedzi. Miał do dyspozycji tylko dwa trzyliterowe słowa - dwie zdradliwe otchłanie bez dna. Dwie opcje, z których żadna nie spełniała ani realiów, ani oczekiwań.

Brzdęk, brzdęk - o szybę. Głucha rozpacz.

- Czemu tak jest? - wydarło jej się z gardła; zacisnęła pięści, przytykając je do piersi - jakby chciała powstrzymać serce, wyrywające się gdzieś w dal, szalejące w klatce żeber jak pies na zbyt krótkiej smyczy. - Czemu musimy się tak męczyć? Po co?
- Dałbym wiele, żeby się tego dowiedzieć.
Wszystko, nawet wszystko.

- Jeszcze raz - głos jej się złamał. - Jeszcze raz, możemy zaryzykować. - Powiedziała to, choć była pewna, że nie przejdzie jej to przez gardło.
- Przegramy. - Nie spytał, stwierdził. - Możemy przegrać.
- Ale możemy też wygrać.
- A Diego? - spytał bezbarwnym tonem. - Co z nim?
- Nic. Nic. Proszę, uwierz mi! - niemal krzyknęła, podchodząc bliżej - stając tuż przed nim. - León...
- Co ci mam powiedzieć? - wzruszył ramionami. - Co mam zrobić? Zapomnieć?
- A potrafisz? - szepnęła żarliwie, z gorączkową nadzieją.
- Nie. Przepraszam, ale nie umiem. Jestem głupcem, jestem kretynem, jestem cholernym idiotą - ale nie umiem. Umiem wybaczyć, tak. Ale nie zapomnieć.
- Dlaczego mi to robisz? - Odsunęła się o krok, patrząc na niego z bezsilnym żalem w oczach. - I już nigdy?...
- Nie wiem. Nie mam pojęcia. - Wyszedł, odwracając twarz.

A mucha znalazła wyjście - zabrzęczała radośnie już na wolności; zapadła cisza.

Uśmiechnęła się przez łzy.
Jeszcze znajdziemy szczęście. Kiedyś - na pewno.

________________________________________________________________________

No i tak. Jest ktoś, kto nie lubi Diemiły? Jeśli tak, to... to ma poważny problem, bo akurat świetnie mi się o nich pisze, więc raczej nie przestanę tego robić. ;)
Właśnie. Zapomniałam ostatnio o pewnej sprawie. Pary. Nie pytajcie mnie o nie, proszę was bardzo. To element fabuły, jaki jest sens zdradzania ich od początku? Oczywiście mogę wam coś obiecać. Naxi, tak. (Przepraszam, Natalko.) Jeszcze Marcescę i... Pablangie? Wiem, że to nikogo nie satysfakcjonuje, ale okej. Pamiętajcie tylko, że to nie telenowela i nie każdy wątek musi skończyć się szczęśliwie. A pozostałe pary... Nawet jeśli wydają się dosyć oczywiste - to na pewno co najmniej jedna was zaskoczy. Chyba.

Jak piszę mało, to Hania się martwi o mnie. No to w ramach dobrego humoru mogę trochę ponarzekać, nie czytajcie tego. Wygrałam konkurs z polskiego. Wojewódzki. Dla maturzystów. Wiecie, co mi obiecali? Indeks na studia polonistyczne. Co dostałam w rezultacie? Stosik książek. Tak, zawsze chciałam przeczytać takie pozycje jak "Literackie zmierzchy dziewiętnastowieczności" i "Polskie intensyfikatory leksykalne na tle wyrażeń gradacyjnych". Chyba powinnam skoczyć z mostu czy coś. Pieprzę to. Idę na medycynę, niech się wypchają.

Aha, kocham was. Pod ostatnim rozdziałem przeszliście samych siebie pod względem ilości komentarzy i plusów. Serio. Nie zasługuję na was.