Władca marionetek.

Nie, to NIE jest one shot. Ale rozdziałem też tego nie nazwę, więc będzie to coś w rodzaju "dodatku" (zgapiam od Eddie, wstyd). Taki brakujący puzzel w ostatnim rozdziale, czyli opowieść Diega.
Tu następuje ostrzeżenie: to nie jest słodka historyjka. Czytelnicy młodsi i ci o wrażliwej psychice - pamiętajcie, że czytacie to na własne ryzyko.

Ponieważ historia jest w istocie obszerna, pozwoliłam sobie ominąć dodatkowe ozdobniki, wtrącenia Ludmiły, przerwy na oddech, jakieś inne wstawki - jest więc sedno.

A zatem życzę miłej lektury, jeśli miłą nazwać ją można.
                                                                                                                                                                                                   ~Tears

WŁADCA MARIONETEK

Przyjdź na kolanach

Na rozkaz Pana.

Płonie twa rana.

Na rozkaz Pana!

Pan marionetek szarpie za nić

Miażdży twój mózg, gdy śnisz, że chcesz żyć

Oślepiam cię, byś w mroku trwał,

Zawołaj mnie, twój głos będzie brzmiał.

Panie, Panie!

Zawołaj mnie, twój głos będzie brzmiał.

Panie, Panie!

~Metallica - "Master of Puppets"

Zdradziecka biel, przeklęta czerwień.

Mój ojciec był uzależniony od heroiny.

Sam siebie nazywał artystą. Nigdy inaczej. Chociaż w zasadzie był zwykłym urzędnikiem, jednym z tych odzianych w garnitury szaraczków, dzień po dniu wklepujących formułki do komputera, drewnianym głosem pytających "Czego pan sobie życzy?".

Ja bym pewnie zwariował, i szczerze mówiąc, pod tym względem mu się nie dziwię.

Nieraz wyrywał się z domu albo z pracy, pod przeróżnymi tam pretekstami. Szedł wtedy na ulicę, gdzie wyciągał swoją gitarę i całymi godzinami nic, tylko grał. Grał, śpiewał. Był w tym dobry, nawet ja to widziałem. Kiedyś wziął mnie ze sobą; usiadłem obok i słuchałem, jednocześnie wiodąc dziecinnym wzrokiem po przechodniach. Byli zachwyceni. Zatrzymywali się całymi gromadami, żeby tylko posłuchać mojego ojca, wydobywającego najdziwniejsze dźwięki ze swojego sfatygowanego klasyka, który zdawał się jego nieodłączną częścią. To w jego rękach odżywał i produkował tak cudowną melodię, że... Cóż, podziwiałem go. Był dla mnie - kilkuletniego wówczas smarkacza - prawdziwym wzorem. 
Dopóki nie dowiedziałem się wszystkiego.

Ale to było później, znacznie później.

Miał dużo gitar, akustycznych, elektrycznych, kolorowych, nowych i starych, ozdabianych autografami i tych całkiem zwyczajnych. Każda znaczyła dla niego bardzo wiele, to nie była zwykła kolekcja. Traktował je jak członków rodziny, nawet jeśli brzmi to śmiesznie.

Ale członków rodziny się nie sprzedaje.

Jak to jest z tą herą, to wszyscy wiemy. Hera zawsze była wśród muzyków, od samego początku.
Kristen Pfaff, taka młodziutka gitarzystka, przedawkowała w wieku 27 lat, tak jak i cudowna Janis Joplin. A Jim Morrison? A Kurt Cobain, który się zastrzelił? Ile istnień pochłonęła ta przewrotna kochanka? Ile łez, ile złudzeń, ile bólu?
Ojciec nie wziął przykładu z Kurta, który poniekąd odszedł z godnością. Co to jest strzał ze strzelby? Jedno pociągnięcie cyngla i koniec.
Nie, on musiał odstawić teatrzyk z ostatnią, ocaloną gitarą, której nie oddał za garść proszku.

Do dziś nie wiem, czy zaplanował to, czy też to zbieg okoliczności, że akurat wtedy ja przechodziłem przez ten parking.
Wyobraź sobie, że masz czternaście lat, wracasz ze szkoły, a na betonie przed tobą ni stąd, ni zowąd, rozpryskuje się w drzazgi zrzucona z trzydziestego piętra gitara. Umiesz to sobie wyobrazić? Ten dźwięk, ten paskudny odgłos pękających rozpaczliwie strun, ten głuchy stukot? Umiesz to sobie wyobrazić?
A później? Wyobraź sobie sylwetkę ludzką, spadającą jak kamień zaraz potem. Umiesz to sobie wyobrazić? Ten chrzęst miażdżonych kości, krew wszędzie dookoła, od której zapachu zdajesz się tracić zmysły? Umiesz to sobie wyobrazić? Poskręcane ciało, ze zgruchotaną czaszką i wywróconymi oczami? Umiesz to sobie wyobrazić? Ten nieludzki skowyt, ten kompletnie zwierzęcy jęk, ten krzyk - dobiegający jakby gdzieś z oddali? Umiesz to sobie wyobrazić? Umiesz?
Ja to widziałem...
To był mój ojciec, to zwierzę, ten koszmar, wracający setki razy. Ta kolejna już, bezwolna marionetka do kolekcji. Ten pusty dźwięk, odbijający się do teraz w życiu niezrozumiałym echem. Ten najgorszy, najczarniejszy scenariusz. Ten nieudolny aktor, który zapomniał przez chwilę, że życie to nie teatr.


Dlaczego właściwie o tym mówię? O nim, nie o sobie?
Ponieważ to on był tym klockiem, który burzy całą wieżę swym upadkiem. Upadł - pociągnął za sobą nas, mnie i mamę.
Już za życia nie traktował nas poważnie. To jest, tfu, byliśmy mu kulą u nogi. Niebieski ptak - po cholerę mu kobieta i dzieciak? Oczywiście, że dobre strony to też miało - dla niego. Gdy wyleciał na zbity ryj z pracy, to przecież zarabiane przez mamę pieniądze były wszystkim. Zaczął pić - więc je przepijał. Albo dla odmiany wydawał na prochy. Gdy forsy brakowało - szalał.
Wyszedł z niego agresywny wariat, przerażający w tym, jak wiele granic potrafił przekroczyć. Kiedy był pijany albo naćpany - pół biedy. Serio. Wówczas śpiewał, grał na wyimaginowanych gitarach, albo po prostu zasypiał. Czasem puściły mu nerwy, ale to było nic.
Kiedy wracał na głodzie, zaczynało się piekło. W ruch szły pięści, szklanki, krzesła - naprawdę nie robiło mu to różnicy. Na początku chowałem się przed nim - głupi tchórz. Obrywała mama. Potem próbowałem ją zasłaniać, ale to nic nie znaczyło. Siła nałogu kontra cherlawy jedenastolatek - nie istniała najdrobniejsza szansa.

A wiesz, co było w tym najgorsze? Że ona wciąż go kochała. Wielką, wariacką miłością, której nie złamie nic. Nawet, gdy pobił ją do nieprzytomności, a potem uciekł - wybaczyła mu. Bo przy tym wszystkim potrafił być czułym mężem, kajał się na kolanach, przynosił jej kwiaty, błagał. Zawsze wygrywał.
Umiał przepraszać, owszem. Obiecywał poprawę, w którą nie wierzył nikt, poza nią. Nawet chyba on sam.

Bo po co oczekiwać dnia, który nigdy nie nadejdzie.

Obiecywał, a jednak było źle, było coraz gorzej. Wysprzedawał wszystkie gitary, złościło go, że musi z nich rezygnować - więc odreagowywał na nas. Miał w dupie, czy sąsiedzi usłyszą - a dziwnym trafem nigdy nie słyszeli. Bałem się go, zwyczajnie po ludzku się bałem - i nienawidziłem za to, co robił mamie.
Nauczyła się kryć sińce pod makijażem, chodziła normalnie do przychodni, zdawała się oazą spokoju - ze sztucznym uśmiechem przyklejonym na stałe do pięknej twarzy.
Wewnątrz była jak rozbita, porcelanowa lalka.

Miałem może z dwanaście lat i już życzyłem ojcu śmierci.
I wiesz, modlitwa dziecka ma wielką moc. Dorośli nawet nie zdają sobie sprawy, jak potężną.
A prośby zostały wysłuchane. Zmieniły coś? Owszem.
Bo dopóki on żył - było źle. Ale dopiero kiedy umarł, okazało się, że to, co naiwnie braliśmy za piekło - było ledwie jego przedsionkiem.

Szarość pustki, zimna czerń - wielkie nic.

Stałem jak kołek nad tą trumną, a do głowy cisnęło mi się tyle myśli, że nie wiedziałem, którą złapać i przyjrzeć się trochę uważniej.
Deszcz padał. Mama tak się trzęsła, że stojąc obok czułem jej rozpaczliwy dygot, czarne od tuszu łzy kapały mi na ramię, a szczupła dłoń zaciskała na przedramieniu jak kleszcze, zostawiając siniaki.
Ta jej histeria bolała chyba najbardziej, mimo, że milcząca i w gruncie rzeczy - bezsensowna. Błękit zniknął z jej oczu, w pustych tęczówkach zagościła matowa gorycz niczym gruba warstwa popiołu. Pogrzebała blask, zgasiła jej urodę - a nie zgasiła tego przeklętego, cholernego uczucia, tlącego się w niej zbyt mocno, zbyt głęboko. Nie rozumiałem tego, nigdy. A wtedy już kompletnie.
Ja tam miałem ochotę uciec - i nie wracać już więcej.

Szmata, ćpun, pijak, szaleniec, gnój, sadysta i buntownik.
"Artysta".

Potem podszedł do mnie on. Cesar. Krępy osiłek z wygoloną głową, wytatuowanymi aż po nadgarstki rękami, kolczykiem w dolnej wardze - i błękitnymi oczkami, tak niemożliwie kontrastującymi z całą resztą, że człowiek w tym strachu zawsze miał chęć wybuchnąć śmiechem. Groteskowe oczęta Cesara były słynne, jak się dowiedziałem później. Zebrał nawet przezwisko Aniołek, popularne wśród nas tylko wtedy, gdy nie było go w pobliżu. Bo pięść miał twardą, trafiał bezbłędnie, a jeśli czegoś mu brakowało - to chyba tylko poczucia humoru.

Odeszliśmy na bok, co już samo w sobie było niepokojące. No i słusznie. Dowiedziałem się, w jakim konkretnie bagnie jesteśmy. Że ojciec brał narkotyki na kredyt, łagodnie mówiąc. Zostawił po sobie takie niewiarygodne długi, że to aż nierealne - jak w ciągu trzydziestu siedmiu raptem lat życia mógł aż tyle wziąć.

Oczywiście nie mieliśmy ani grosza, żeby to spłacić, a Cesar był tego w zupełności świadom. Postawił mi bardzo prostą propozycję - żebym spłacił te tysiące, pracując dla nich.
To brzmiało jak kiepski żart.

Miałem się stać kimś takim, jak On?

Gorzej.

Nigdy.

Uśmiechnął się bezzębnymi ustami, mówiąc, że dokładnie takiej odpowiedzi oczekiwał. I ku mojemu największemu zdziwieniu, po prostu odszedł. Byłem w szoku, ale czułem też ulgę.
Koniec problemów, tak?

Wkrótce miałem poznać, jak to jest - nie mieć nic. Bieda wydaje się taka śmieszna, jeśli ma się wszystkiego pod dostatkiem. Tak też widzieli to nasi krewni, jedyni ewentualni wspomożyciele.
Dwójka ludzi nie potrzebuje wiele, koniec końców. Jest dach nad głową, jest jedna wypłata - no przecież żyć nie umierać!

Szkoda tylko, że nikt nie przewidział faktu, iż mama może wreszcie przestać udawać niezwyciężoną. Bo człowiek ogółem jest silny, a kobieta, która kocha - zniesie najwięcej. Ale nie wszystko. Do listy wyjątków zalicza się śmierć.
Ugięła się pod ciężarem na swoich barkach, zrezygnowała z walki. Maska, przybierana od tak dawna, rozsypała się razem z jej duszą. Zwolniła się na dobre z pracy, zamknęła przed wszystkimi, zastąpiła świadomość - snem. Długim, ciężkim, trwającym całymi tygodniami. Łykała garści tabletek, zapijała wódką - i tłukła się po pustym mieszkaniu, otępiała, nie widząc - nie słysząc - nie czując - niczego. Przesypiała życie, tumaniona strachem przed przebudzeniem - nie chciała się budzić, nie chciała. Ciężko jej się dziwić.

No dobra, ale co ze mną?

Kierowany odgórnym przykładem, dałem sobie spokój ze szkołą. Nie widziałem sensu w ślęczeniu nad książkami, podczas gdy nie miałem co jeść. Ale pracować też nie umiałem - bo i skąd? Matka nauczyła mnie wiązać bandaże, robić zastrzyki, zbijać gorączkę - ojciec nauczył mnie grać. Tylko tyle.
Czując niechęć do siebie za to, co robię - poszedłem na ulicę jak on. Nie potrafiąc wydeptać własnych śladów, stąpałem po jego ścieżce - choć wszystko się we mnie opierało.

Nędzarz.

...A kiedyś brał mnie na kolana, puszczał winyle i kazał słuchać...
"To jest muzyka, Diego. Sztuka, słyszysz to? Te uczucia, to serce?"
"Nie słyszę."
"Usłyszysz, postaraj się."

Łykając gorycz, zbierającą w gardle, wyskoczyłem na głęboką wodę i zacząłem grać - szlifowane tak długo - "Schody do nieba". Czternastolatek, wyjący do wtóru gitary, stał się jaką-taką atrakcją. Nieśmiałość zniknęła wraz z pierwszym banknotem, osuwającym się na rozpostarty futerał. Długo tam siedziałem, aż zupełnie zachrypłem, a palce bolały mnie tak, że z trudem je rozprostowywałem. Ale miałem ten łup, napełniający nadzieją.

To były przecież grosze...

Chociaż byłem wytrwały i chodziłem dzień w dzień na dworzec, choć traciłem głos na wietrze i krwawiłem sobie knykcie zmęczonych rąk - nie zdołałem wypełnić tym potrzeb, nawet tych podstawowych. Walczyłem z każdym dniem, a nocami modliłem się albo kląłem, prosząc o jakiś cud.
Przychodziły rachunki, za prąd, za gaz, za wodę.
Jak ja ich nienawidziłem, to się w głowie nie mieści.

Śmieszne, prawda?
Może powinienem się śmiać, a nie płakać?

Bo raz na ulicy zaczepił mnie Pablo - teraz już wiem, że to był on - chwaląc mój talent i mówiąc, że powinienem uczyć się w szkole muzycznej.
Uciekłem.
A potem w domu nie płakałem, tylko zwyczajnie wyłem. Ryczałem jak skończony kretyn, bo niczego tak nie pragnąłem, jak uczyć się muzyki. A nie mogłem, do cholery, nie mogłem!
Ludzie mówią, że pieniądze szczęścia nie dają. Nigdy nie słyszałem większego kłamstwa. Owszem, można mieć pieniądze i być nieszczęśliwym. Ale bez pieniędzy szczęście jest jak naigrawający się smarkacz, podchodzący jak najbliżej, ale nie dający się dotknąć. Spróbuj cieszyć się, gdy szarpiesz się z każdym dniem i wiesz, że jutro wcale nie będzie lepiej.

Poddałem się, tak. Byłem za słaby, nie potrafiłem postawić się życiu, upadałem - miałem dość.
Dwa miesiące minęły od pogrzebu, tylko tyle. Wygrzebałem ze śmietnika wizytówkę, którą wcisnął mi Cesar ukradkiem do kieszeni tamtego dnia.
Podpisałem cyrograf - nawet nie zdając sobie z tego sprawy.

Brązowy cukier i zielone oczy Soni.

Nie za bardzo wiedziałem, w jaki świat wkraczam. Był mi zupełnie obcy, nawet jeśli dotąd żyłem w pobliskim otoczeniu jednego z jego mieszkańców - biernego uczestnika gry. Nie chciałem poznawać go bliżej, nie chciałem próbować nowych rzeczy albo czegoś w tym stylu.
Nie po to przyszedłem, więc nie miałem nawet ochoty zagłębiać się w jakieś szczegóły.

Dostałem trochę "brązowego cukru" i ogólne informacje, które musiały mi wystarczyć. Łaziłem pod jakąś nieznaną mi wcześniej szkołą, próbując zaczepiać przechodzących uczniów. Pierwszego dnia nie sprzedałem nic; drugiego dnia też. Trzeciego - natrafiłem na Ramireza, który buchnął śmiechem na mój widok. Nie wiedziałem, co go tak śmieszy, ale miałem ochotę rzucić to wszystko w diabły, skoczyć pod jakiś pociąg, cokolwiek.
Zatrzymał mnie, nie pozwolił odejść.
Dopiero po chwili rozmowy okazało się, że robię to źle. Że wszystko robię źle.

Sprzedajesz szczęście w proszku, a sam wyglądasz jak siedem nieszczęść. Przecież to nielogiczne, tłumaczył. Szedł za mną, naigrawał się, doprowadzając mnie tym do szału. Rzuciłem się na niego - położył mnie jednym palcem.
Popracuj nad tym, bo inaczej nie da rady, rechotał. Ale podał mi rękę.
Jako jedyny.
Bo ostatecznie to on mi pomógł wydostać się z problemów. Pożyczył mi całkiem sporą kwotę "na życie", nie żądając zwrotu przez wiele miesięcy. Tłumaczył mi, jak wywoływać zaufanie, jak chodzić, uśmiechać się. Jak stworzyć pozory, że zna się wszystkie sekrety. Wziął mnie na siłownię, ujawnił mi kilka własnych sztuczek i nie chciał nic w zamian. Podłapałem to zaskakująco szybko i wkrótce nie musiałem już łazić za dzieciakami, by opchnąć im towar. Sami zabiegali o to. Zyskałem swoistą sławę wśród nastolatków, co poskutkowało wzrostem pewności siebie, no i - pieniędzmi. Wreszcie.
Nauczyłem się inwestować dobrze swoje nieduże zarobki, oszczędzałem bez przerwy, w wolnych chwilach wciąż przygrywałem na ulicach. Odkładałem co się dało, wkręciłem się jakoś w świat giełdy i - choć nie miałem nawet skończonych piętnastu lat - pomnażałem każdy grosz z zaskakującym sukcesem. Znalazłem w sobie żyłkę do interesów, talent, którego mój ojciec nigdy nie posiadał. Cesar przestał mi pośredniczyć, szef był zadowolony, a Al stał się moim najlepszym przyjacielem.

Życie powolutku wracało do normy.

Tymczasem mama po miesiącach spędzonych samotnie w domu, jakimś cudem zdołała się podźwignąć. Zauważyłem zmiany w niej zachodzące, ale początkowo podszedłem do tego dość sceptycznie. Wreszcie jednak uwierzyłem w nią, a ona w siebie. Wspierałem ją w miarę możliwości, aż odbudowała psychikę prawie do poprzedniego stanu. Inna rzecz, że zaczęła się nagle interesować, skąd biorę pieniądze - odpowiadałem dosyć wykrętnie, w końcu jeszcze nie oszalałem.
Znalazła pracę w innym szpitalu, a nasze życie zaczęło wreszcie się układać od nowa.

I takie mogłoby pozostać, ale tak to już bywa... Cóż, nic niezmienne nie pozostaje.

Poznałem Sonię. Nie, nie myśl, że łączyło nas coś więcej, poza celem i tym, co robiliśmy - w jakim świecie się obracaliśmy. Pochodziła z biednej rodziny, ale miała zawsze zaskakująco wiele forsy. I nie kryła przede mną jej źródła.
Jej znajomi wynajdywali bogatych, nieżonatych facetów - najczęściej w średnim wieku, chociaż niekoniecznie. Ewentualnością była też ich nieciekawa sytuacja uczuciowa, czyli trafiało na przeróżne szychy, znudzonych bankierów, samotnych wdowców, czasem dyrektorów nieźle prosperujących firm - różnych takich. A jej zadaniem było takowych owinąć sobie wokół palca, do czego miała dryg. Gdy któryś z nich zakochał się lub chociaż dał wciągnąć w przelotny romans, wówczas od słowa do słowa proponowała mu nieszkodliwy odlot. A potem metodycznie, nieubłaganie czyściła jego portfel, gdy uzależniał się coraz bardziej. I znikała, gdy moment był odpowiedni - nie można było za długo przeciągać gry, to groziło wpadnięciem we własną pułapkę.
A co w tym było takiego opłacalnego? Otóż to, że taki motłoch z gimnazjów i zwykłych klubów, czyli lwia część moich klientów, zadowalał się byle czym. Brown sugar czy pospolity kompot do najdroższych nie należą. Jednak bogaczy stać było na heroinę najczystszą, białą lub prawie białą, z dużą zawartością kluczowej substancji, uzależniającą najsilniej - a przy tym drogą jak cholera.

Szef podłapał ten pomysł, czyniąc ze mnie - no, męski odpowiednik tego, co robiła. Specjalnie na potrzeby tego sprowadzali skądś tam czysty towar, a z obliczeń wynikało, że wszystkim się nam to opłaci.
Byłem dosyć zaskoczony tym, jak łatwo mi to wychodzi. Oczywiście był tu haczyk, ta drobna różnica między mną a Sonią - wiek ofiar. Zlecali mi różne nastolatki, niekiedy starsze o parę lat, częściej trochę młodsze lub w moim wieku, czasem - dziewczynki jeszcze, zawsze jednak - posiadające majętnych rodziców.

Większość z nich okazywała się rozpieszczonymi do granic możliwości gówniarami, z tych co to kiedyś miały własnego kucyka albo yorkshire terriera i łóżko z baldachimem, a obecnie wypełniały wolny czas wizytami u manikiurzystki, imprezami w gronie swoich obrzydliwie bogatych znajomych albo wrzucaniem w internet swoich upozowanych przed lustrem zdjęć, na których główną rolę odgrywał dekolt, a twarz schodziła na dalszy plan.
Ten typ był do upolowania tak beznadziejnie prosty, że aż nudny. Co za problem wyważać otwarte drzwi? Wiele z nich miało wcześniej do czynienia z narkotykami, więc odpadała nawet tajemnicza gadka o niesamowitych przeżyciach.

Trafiały się też córeczki tatusia, małe aniołki o szafirowych oczkach i nienagannie wyprostowanych włosach, traktujące wszystkich z jednakową wyższością. Ciche wody, którym nie drgnęła nawet brew, gdy oznajmiało im się, że zakochało się w nich bez pamięci. Taaa, z tymi było trochę ciężej. Ale i one prędzej czy później ulegały mojemu urokowi i wpadały w lepkie sidła nałogu, bez wahania płacąc mi nawet trzykrotną wartość tego, co brały. Kiedy czegoś bardzo chcesz, cena nie gra żadnej roli. Żadnej.

Trafiały się buntowniczki, malujące usta szminką czarną jak noc, lubujące się w podartych pończochach i muzyce przypominającej wycie opętanych dusz. Z reguły na każde pytanie miały gotową odpowiedź, brzmiącą - w zależności od sytuacji - "Nie", "To moje życie", "I tak to zrobię", "Spieprzaj".
Miękły jak wosk, stawały się potulnymi barankami, jeśli się jej umiało odpowiednio pogłaskać pod włos.

Trafiały się chłopczyce, desperatki, grzeczne i niegrzeczne, mniej lub bardziej wygadane. Trafiały się ślicznotki, od których ciężko było oderwać wzrok, i takie, które pod warstwą tapety nosiły przeciętne lub mało ciekawe buźki. Trafiały się uczennice prywatnych szkół, uzdolnione plastycznie lub literacko. Trafiały dziewczęta wszystkich gatunków - nie miej mnie za szowinistę, ale takie one były. Wszystkie po kolei.

No i była jeszcze Aurelié.
Której nie dało się porównać do absolutnie nikogo innego.

Głęboki fiolet - ostatni kolor śmierci.

Wiesz, kiedy ją poznałem, nie minął nawet rok od śmierci jej matki. Miała tylko ojca, milionera wyglądającego jak typowy włoski mafiozo, z cygarem, brylantyną we włosach i walizką pełną dolarów zawsze gdzieś w zanadrzu. Nie zdziwiłbym się, gdyby miał oswojonego gołębia.
Tacy jak on obserwują każdy twój ruch, gotowi odkurzyć swoją strzelbę w każdej chwili. A jednocześnie, paradoksalnie, widzą najmniej.

Ona potrzebowała wsparcia, potrzebowała go jak powietrza. Nie mogłem tego zignorować, bo w końcu nie byłem chorym zwyrodnialcem, którego obchodzi tylko kasa. A ona powierzyła mi swoje zaufanie bez wahania. Przylgnęła do mnie całym zranionym, pełnym blizn sercem i nie chciała się oderwać, jakbym był jej wybawcą. I pokochała mnie, tą szczerą, naiwną miłością, która jest ślepa, bezkrytyczna i nieskończenie uległa.

Jak mojej matki do ojca?

Łykała wszystko, każde słowo, spojrzenie, kłamstwo - jak spragniony ptaszek; jadła mi z rąk, wypiłaby truciznę, gdybym jej ją podał. Zresztą... czy było inaczej?
Nie wahała się nigdy, niczym małe dziecko, które słucha rodzica, nie wiedząc po co ma robić jedno, a drugiego nie - ale robiąc to. Mimo to rozumiała - dlaczego. Tam gdzieś w głębi. I może dlatego sama nie chciała przestać. Brała, by zagłuszyć ból, jakby heroina była wodą, a ona umierała z pragnienia. Ale to było zbyt wiele. Za dużo, o wiele za dużo dla jej delikatnego organizmu.
Zaczynałem się o nią bać.

Wreszcie wycofałem się, ostrożnie jak nigdy dotąd. Ale po paru dniach dostałem telefon od jej ojca - niby nic, a jednak w życiu bym się tego nie spodziewał. Rozumiesz, ten typ interesuje się tobą dopiero gdy stłuczesz mu drogocenny wazon albo przyłapie cię wychodzącego z sypialni jego córki. Ale tak, bez - no powiedzmy, że bez - żadnej okazji?
Zresztą, bez sensu jest to, co teraz powiedziałem. Bo ta sprawa była dość istotna, miała piętnaście lat i przerażająco głębokie spojrzenie.
I według jego słów, popadła w depresję.

Nie trzeba mieć wykształcenia medycznego, żeby wiedzieć, co jej było. Odstawienie skutkuje zawsze tak samo.

Przyszedłem. Płakała, błagała mnie. Biegała po pokoju jak oszalały motyl zatrzaśnięty w słoiku, obiecywała mi wszystko - wszystko. Dosłownie. Wszelkie granice przestały mieć znaczenie.
Był jeden problem - nie miałem hery, ani grama.
Miałem za to działkę amfy, którą dostałem kiedyś od kogoś w ramach podziękowania.

Wiesz, nie wybaczę sobie tego. Nigdy. Zresztą... Ciągle jeszcze mi się śnią te jej oczy, te niesamowite czarne oczy. I palce, bielejące na brzegu mojej kurtki, gdy zaciskały się z całych sił. I posiniałe usta.
I dalej --
Niepokój, lęk, chłód.
Gasnące niebo w jej źrenicach, puste szklane kulki - już bez gwiazd.
Ból, niewyobrażalny ból w tej drobnej twarzyczce.
Płomyczek, zdmuchnięty w tak krótkiej chwili.
I to wszystko... Jej ciało, już potem. Biały kwiat, widziałaś kiedyś goździk wstawiony do atramentu?
Przez jedną noc nasiąka czernią.

Miała chore serce, nie wiedziałem tego. Ale to niczego nie usprawiedliwia, tak jak całej reszty.
Ja... Nie wiem, byłem tchórzem, tak samo jak wtedy, kiedy kryłem się w swoim pokoju przed gniewem ojca. Przerażonym dzieckiem - a wtedy miałem niespełna siedemnaście lat, byłem nim.

...Najlepsze jest to, że jej ojciec - przewrażliwiony wdowiec - załamał się tak cicho, bez wściekłości. I niewiarygodne - do dziś nie wiem, jak to w ogóle możliwe - nie szukał winnego, a mnie ocalił, gdy zaczęły się afery z przesłuchaniami. Zaświadczył za mnie, potwierdził moją niewinność - kasa rządzi światem, sąd nie miał za wiele do powiedzenia - a ja jakimś cudem ocaliłem skórę po raz kolejny.

I wtedy byłem pewien, że ostatni.

Wyśmiali mnie - nienawidziłem tego zawsze - gdy oznajmiłem twardo, że chcę odejść. Spłaciłem dług, teoretycznie nic mnie nie trzymało w tej chorej robocie.
Właśnie, teoretycznie.

Nie chcę mówić dalej, bo dopowiesz sobie resztę bez problemu.
No, prawie jak w tych durnych filmach. Zagrozili śmiercią mojej matce - że mnie to tam małe piwo, ale jej?
Nie mogłem przerwać. Nie mogłem tego zrobić. Już zabiłem jedną istotę, którą kochałem. I wiedziałem, że odtąd każda z kobiet kochanych przeze mnie - każda, siostra, przyjaciółka, każda - będzie w największym niebezpieczeństwie.

Więc już wiesz, na czym stoję. Znienawidź mnie - zrób to, nie będę miał pretensji. Nie zasługuję na nic więcej.

Handlowałem śmiercią - przecież wciąż to robię. Dostałem jako następną ofiarę - ją... Wiesz, że to ona. Ona. O to chodziło, od samego początku. Nie radzę sobie z tym zleceniem, ale wiesz?
To obecnie chyba najmniejszy z moich problemów.

Największym jesteś ty, Ludmiło.
Domyślasz się, dlaczego?
_______________________________________________________

Tak, to znowu ja. Ta wredna zołza, która nie może wam dać spokoju nawet przez głupi miesiąc.
Zastanawiałam się z pięćset razy, czy publikować coś takiego, ale w końcu za długo się nad tym męczyłam, żeby teraz skasować. Efekt mi się co prawda ani trochę nie podoba, ale tam. Nic nowego.
Żebym więcej od nikogo nie słyszała, że Diego knuje z Ludmiłą - to nie ta historia, nie tutaj. :D

Wciąż mam problemy z internetem, czekam na znajomego Pana od komputerów, może coś zdziała. Jednak na rozdział, cóż, nie liczcie. Przepraszam.

A to coś - pisane w dużej części na telefonie i tamże poprawiane, przymknijcie oko na błędy, co?

I jeszcze jedno - dzisiaj mija równo rok od pierwszego opublikowanego przeze mnie posta na blogspocie. Co prawda tamten blog dawno już nie istnieje, ale pamiętam, że było to w moje imieniny, tak jak dziś. Zuzanny, Marii, Joanny - trzy imiona jednego dnia, ktoś mnie przebije? :D
Więc świętuję, że tak długo ze mną wytrzymaliście. Ja sama nie wytrzymałabym ze sobą.