Rozdział Trzydziesty Piąty: Nigdy więcej.

Beautiful sunrise in your eyes

Burning like a flame

Beautiful colors inside me

Calling out your name

Poranek wstawał rześki, promienny i jakby - roześmiany, z błyskiem w oku. Matowe kolory, namazane jak kredkami świecowymi, topiły się od słońca i zalewały niebo taką fantastyczną mieszanką, że człowiek zastygał z otwartymi szeroko ustami i po prostu gapił się na te cuda, ignorując dzisiejsze tysiąc spraw do załatwienia.

Zresztą nawet nie musiał odwracać się w stronę wschodu, bo na białej ścianie budynku odbijała się ta feeria, czyniąc raj dla oczu dla każdego malarza impresjonisty, ale dla zwykłego śmiertelnika również.
Z trudem oderwał spojrzenie od rozgrywającego się mu nad głową teatru i przeniósł je na szklaną taflę zegarka, którego wskazówki usłużnie wskazały mu godzinę. Dokładnie dwadzieścia cztery godziny wcześniej po raz pierwszy dotknął stopami nowej ziemi, tak różnej od wszystkiego, co do tej pory znał.
Słońce świeciło pod innym kątem, niebo nachylało się jakoś gościnniej, wąskie uliczki rozbrzmiewały śmiechem - głośniejszym? Bardziej beztroskim?
I ludzie byli inni, choć ta różnica niewiele wspólnego miała z kruczą czernią ich włosów czy oliwkowym odcieniem skóry. Niby uśmiechali się prawie identycznie jak Argentyńczycy, podobnie się ubierali, tak samo machali na taksówkę. A jednak jakaś bariera nie do przeskoczenia - była, tkwiąc gdzieś głębiej, pod skórą, na dnie oczu, w sposobie gestykulacji, w radosnych nutkach wplecionych w ich głosy.
W pewien sposób bardzo piękne, otoczenie to napełniało go jednak nową postacią tęsknoty - tak daleko, choć tak blisko... Był już o krok, a jednak ręce pętała mu ta beznadziejna niemoc, z którą nawet nie mógł walczyć. A nienawidził czekać, tymczasem nic innego nie pozostawało.


     W niedzielny poranek już stał na lotnisku, zdezorientowany z lekka, ale i pełen determinacji.
- Español? - zapytał z nadzieją, pochylając się do okna niedużego volkswagena. Potężny mężczyzna o rozległej łysinie i krzaczastych bokobrodach, które nie pasowały kompletnie do jego jasnej, sportowej bluzy, pokręcił głową radośnie, wskazując mu miejsce obok i plotąc coś tak szybko, że jedyne słowo, jakie wyłapał, to pronto. Nie widział w pobliżu innej taksówki, westchnął więc tylko i wsiadł. Wygrzebał z kieszeni kartkę, na której przezornie wydrukował adres - nie ufając ani swojej wymowie, ani tym bardziej własnym nieczytelnym bazgrołom.

Brzydkie pismo świadczy o inteligencji, śmiała się zawsze Fran. Może chciała pocieszyć i siebie, bo jej okrągłe szlaczki bardziej przypominały poplątany makaron, niż litery. Niezależnie od tego, jak bardzo głębokie były teksty w nich zawarte.

Ruszyli z piskiem opon, a Marco przez dobrą chwilę usiłował sobie przypomnieć wszystkie znane modlitwy, obserwując z niepokojem prędkościomierz. Kiwał głową uprzejmie na liczne niezrozumiałe uwagi mężczyzny, ten zaś wkrótce pogłośnił radio, podśpiewując do wtóru rzewnego piosenkarza na RTL. Trafiał mniej więcej w co dziesiątą nutę, ale wkładał w to całe serce, kiwając się i wystukując rytm na kierownicy.
Jednak należało oddać mu tę sprawiedliwość, że jechał szybko i pewnie, manewrując sprawnie między innymi pojazdami i znajdując się u celu w rekordowym czasie.
- Ile?!
Uśmiech zniknął z twarzy chłopaka, gdy zobaczył rachunek za przejazd. Potrafił jedynie wymamrotać słaby protest, by wreszcie bardzo niechętnie przeliczyć banknoty i uczynić swój portfel znacznie lżejszym.
Poniewczasie przypomniał sobie jedną z mądrzejszych przestróg Leny, która opowiadała mu o taksówkarzach, dybiących na zagubionych podróżnych, by wyciągnąć jak najwięcej. Należy, mówiła, znać dokładną stawkę w danym kraju, by obstawać przy niej nieugięcie - pytając o to jeszcze przed jazdą, aż zbyt pewny siebie kierowca przystanie na te warunki. Jak na złość nie pamiętał ani wtedy, ani teraz, ile właściwie euro powinien wybulić za tę jazdę. O godzinie dwunastej zero siedem pożałował więc swojej decyzji o samotnym przyjeździe po raz pierwszy.
Ale, jak się okazało, wcale nie ostatni.

Są miejsca, które mimo brzydoty wychodzą nieźle na zdjęciach, a dopiero ich widok na żywo odstręcza i rozczarowuje. Są też takie, które odbijają się w fotografiach jak w lustrze, ukazując prawdziwe oblicze bez problemu.
Stadnina nie należała do żadnych z wyżej wymienionych. O ile nie odbiegała od jego wyobrażeń zbyt daleko, o tyle po wkroczeniu w jej progi stała się w jego oczach miejscem niezwykłym, jeśli i nie magicznym. I nie chodziło tu o korzystną lokalizację ani o nowoczesne sprzęty. Ona po prostu miała "to coś". Czuć było życie, bijące w niej głęboko - dźwięki, barwy, zapachy układały się w regularny puls, przepływający łagodną więzią między zwierzętami i ludźmi. Nie było słychać gniewnych krzyków ani nerwowego rżenia, co przewidywał. Może to i dlatego, że była w końcu niedziela, nie pracowało więc szczególnie wielu ludzi - tylko kilkoro kręciło się między boksami, a jakiś chłopak ćwiczył skoki na nieodległym, odkrytym parkurze. Panowała więc prawie zupełna cisza, w którą wpadał od czasu do czasu spokojny głos jeźdźca jak kamyk w głęboką wodę, rozpraszając się niemal natychmiast w sennym, ciepłym powietrzu.
Budynek administracji zawierał przestronne, widne sale, w których też pracowników było jak na lekarstwo, więc jego wejście wywołało spore zainteresowanie. Ładna, nieduża kobietka w granatowej sukience, szeregująca jakieś papiery, grzecznie zagadnęła go o powód tej wizyty. Z wysiłkiem, uważnie dobierając kolejne obce słowa, zapytał o Chiarę.
Biednemu to zawsze wiatr w oczy.
- Nie ma. Dziś nie, jutro - tyle zrozumiał i po raz kolejny miał chęć po prostu się rozpłakać. Jak to nie? Jak nie, do cholery? Po to się tu tarabanił, żeby teraz usłyszeć "nie" wypowiedziane tym uprzejmym, głębokim głosikiem?
- Dlaczego? Dzisiaj... miało być... - jąkał nieskładnie, mieszając włoski z hiszpańskim i nie zwracając na to uwagi.
- Opóźnienie - tłumaczyła powoli jak dziecku specjalnej troski. W jej czarnych oczach zobaczył ciekawość, zdziwienie, współczucie?...
Tylko co z tego?
Wybiegł.

Na zielonych polach w oddali jaśniały plamki koni - brunatne, złotawe, ciemne jak gorzka kawa i całkiem białe.
Podszedł do drewnianego ogrodzenia, oparł czoło na nagrzanej słońcem belce. I zaklął głośno, rozpaczliwie. Prawie wrzeszczał, jakby ziemia mogła go usłyszeć i coś odpowiedzieć. Na przykład: Hej, znajdziesz ją. Nikt nie może tak całkiem przepaść.

Jasne, nie ma to jak gadać z ziemią. Odbiło mi, odwiozą mnie stąd w kaftanie bezpieczeństwa...

- Pomóc w czymś?
Mało brakowało, a dostałby zawału. Hiszpański, hiszpański. Najpiękniejszy język świata - w tym momencie był tego pewien. Odwrócił się do niskiej dziewczyny, czując największą w świecie ulgę.
Jakoś od razu było widać, że nie jest Włoszką.
Brązowe włosy, obcięte dosyć krzywo, wpadały jej w roześmiane oko koloru ciemnego miodu. Druga tęczówka miała szarozielone zabarwienie i patrzyła bardziej poważnie. Zresztą cała jej trójkątna twarzyczka była ułożona z zabawnie asymetrycznych elementów - jeden kącik ust unosił się wyżej niż drugi, podobnie jak brew. W jednym policzku tworzył się dołeczek, ozdobą drugiego był jedynie jasny rumieniec.
- Jak się cieszę, że cię widzę - powiedział, wypuszczając powietrze z płuc.
- Ymmm... grzeczność wymaga, żebym odpowiedziała to samo, jednakże tak trochę - odrobinę - przeszkadza mi fakt, że widzę cię pierwszy raz w życiu. - Uniosła bezradnie ręce, robiąc śmieszną minę. Przedramiona aż do łokci miała podrapane i uwalane ziemią. Obrazka dopełniał podkoszulek tak wypłowiały, że trudno zgadnąć, jaki kolor miał na początku, kolana pełne strupów i zakurzone trampki.
- Melania, prawda?
- Zależy. - Obrzuciła go kpiącym spojrzeniem. - Jeśli przedstawisz mi się, zastanowię się, czy faktycznie chcę cię znać.
- Marco. - Wyciągnął do niej rękę, uśmiechając się po raz pierwszy od dłuższego czasu. Jakoś nie dziwiło go, że Lena się z nią zaprzyjaźniła. Biła od niej jakaś pozytywna energia i, podobnie jak siostra Naty, miała dość cyniczne poczucie humoru.
- Dobra, więc co tu robisz? - Puściła jego dłoń i odruchowo wytarła o szorty. - Wiem, że jazdą konną interesują się głównie dwunastoletnie dziewczynki, a ty mi na taką nie wyglądasz.
- Potrzebuję twojej pomocy.
- O. Naprawdę?
- Szukam dziewczyny.
- To jak wszyscy. - Uśmiechnęła się szeroko. - Wybacz, ale nie dam się wyciągnąć na randkę facetowi, który nosi rurki. Jakieś minimalne wymagania trzeba mieć.
- Źle mnie zrozumiałaś, szukam swojej dziewczyny - doprecyzował, opierając się plecami o ogrodzenie. - Jestem znajomym Leny, opowiadała mi o tobie.
- Pewnie same złe rzeczy. - Mel wzruszyła ramionami, cmokając na coś za jego ramieniem. - I co w związku z tym?
- Muszę porozmawiać z Chiarą.
- Ona jest nieuchwytna aż do jutra - wyjaśniła beztrosko, co i tak wiedział. - Konsylium przedłużono niespodziewanie o jeden dzień, tak bywa. Ale nie rozumiem, co ona ma do tego. Młoda duchem jest, ale dobija już do siedemdziesiątki. Mogłaby być twoją babcią.
- Jest babcią Francesci.
- Tej czarnowłosej? Znam ją, w wakacje często tu przyjeżdża. - Wyciągnęła rękę do niego, a on poczuł na ramieniu coś ciężkiego. Wzdrygnął się i odsunął. Obok stał bułany kuc, który wyglądał, jakby się z niego nabijał. Poufnym gestem próbował mu oprzeć głowę na ramieniu, ale Marco nie był przyzwyczajony do takich czułości.
- Spokojnie, przecież cię nie zje. - Wygrzebała z kieszeni jakąś miętówkę i wyciągnęła do zwierzęcia otwartą dłoń. - Sting nie skrzywdziłby muchy.
- Nazwałaś konia Sting? - wymamrotał bez sensu.
- To nie jest koń tylko kuc, laiku. - Właśnie, zdawał się potwierdzać zwierzak, kiwając głową i chrupiąc głośno cukierek. - Ale nieważne. Szukasz dziewczyny i dlatego przyjechałeś do jej babci? Coś mi się to nie klei.

W ogromnym skrócie wypełnił jej luki w tej historii.

- Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia, co teraz - mruknął na koniec.
- Teraz? Teraz musisz dać mi parę... no, może z dwadzieścia minut - uściśliła, obejmując jedną ręką jasną szyję Stinga. - Muszę skończyć różne tam rzeczy, a potem pomyślimy, co dalej.
Co miał robić? Zaczekał.
Po półgodzinie wróciła, bardzo z siebie zadowolona.
- Słuchaj, Marco. Pani Chiara będzie jutro z samego rana, więc wtedy się do niej wybierzesz.
- No fajnie, ale co z dziś? - Usiłował powstrzymać westchnięcie. Jego zasoby pieniężne znacznie spadły i nie wyobrażał sobie, żeby teraz wydać prawie wszystko na jedną noc w hotelu.
- Słuchaj dalej. Idę teraz do domu, zjem obiad, potem pójdę do kościoła. A wieczorem tu wracam żeby posprawdzać wszystko. Możesz iść ze mną, jeśli chcesz. Przenocuję cię, nie ma problemu. Mam wolny pokój, bo brat wyjechał na studia.
- Chyba żartujesz. Nie znasz mnie.
- Nie, ale to nie problem. - Uśmiechnęła się rozbrajająco. - Lena do mnie dzwoniła. Powiedziała, że jesteś nieobliczalny i lepiej cię pilnować, bo możesz zrobić sobie krzywdę. Ale mówiła też, że dobry z ciebie chłopak, a ja jej wierzę. Zresztą... Nikt zły nie przyleciałby za swoją dziewczyną na drugi koniec świata. Więc... Masz wybór - albo śpisz na dworcu, albo wieczorem pomożesz mi przy koniach i spędzisz noc w cieplutkim łóżeczku Benito.
- Jak ci się za to odwdzięczę? - szepnął, zaciskając drżące palce na nadgarstku drugiej ręki, jakby chciał się przekonać, czy to nie sen. Zabolało.
- Czyli tak?
- A mam inny wybór? - Wzruszył ramionami.
- Dworzec. Zawsze jakaś alternatywa.



Dziś jego napięcie zdawało się sięgać samego nieba - niespokojne, niecierpliwe, rozdrażnione tylko przerażającym spokojem wschodu słońca, który ubierał się w płonące barwy bez pośpiechu, piękniejąc z chwili na chwilę. Obserwował więc dalej kapiące złotem przedstawienie, czekając na przyjazd Chiary. Mela poleciała do swoich dzieci, z którymi gadała teraz w najlepsze, przechodząc z boksu do boksu. Była niesamowita, musiał to przyznać - jak na czternastolatkę. Zjednywała sobie wszystkich i wszystko, miała nadzwyczajne umiejętności przywódcze - pewnie dałaby radę ogarnąć spory oddział wojska. Któraś szczęśliwa gwiazda znów się do niego uśmiechnęła, skoro natrafił na taką przewodniczkę. Jeszcze w sumie tylko jednego brakowało mu do całkowitej idylli. Jednego, najbardziej istotnego fragmentu układanki.

- Coś podjechało. - Dziewczyna zmrużyła oczy, wsuwając dłonie do kieszeni spodenek. - Tak. To ona. Tylko spokojnie - zatrzymała go. - Już ja z nią pogadam, nie musisz się martwić.

Poszli oboje.
- Dzień dobry. - Wysunęła się do przodu i uśmiechnęła słodko do kobiety, która pospiesznie wydawała polecenia kręcącym się dookoła pracownikom. Wysoka i pełna niewymuszonej elegancji, przypominała mu bardzo Francescę - tyle, że z kręconymi włosami, siateczką drobnych zmarszczek w kącikach wesołych oczu i zniszczonymi od pracy rękami. No i z bryczesami zamiast sukienki, a poważną dystynkcją - zamiast spontanicznej nieobliczalności.
Jego towarzyszka zaczęła zaraz nawijać szybko i bez skrępowania, z czego nie zrozumiał ani słowa poza padającym od czasu do czasu najpiękniejszym imieniem świata.
- Francesca? Moja Francesca? - powtórzyła Chiara, wpatrując się w nich z uwagą. Wyglądała na nie mniej zdziwionego niż on, kiedy dowiedział się o przeprowadzce. - Przepraszam. - Odeszła, wyjmując telefon i gwałtownie wystukując numer.
- Nikt jej nie powiedział o żadnym przyjeździe - mruknęła do niego Mel półgłosem. - Była święcie przekonana, że cała rodzinka nadal jest w Argentynie.
- Nie rozumiem, kompletnie nie rozumiem. - Złapał się za głowę, to go już przerastało. - Czemu robią z tego taką tajemnicę?
- Luca! - rozległ się krzyk Chiary, wraz z kilkunastoma włoskimi przekleństwami. Wszyscy gapili się na kobietę, a ona wymyślała człowiekowi po drugiej stronie słuchawki, gestykulując drugą ręką z każdym wypowiedzianym wyrazem. - Nie krzycz na mnie! Jak to: nie w domu?! To gdzie?
- Ona to załatwi. Masz to jak w banku. - Dziewczyna trąciła Marco, śmiejąc się.

Piętnaście minut później już siedzieli w samochodzie Chiary, która gnała przez miasto ze wściekłością wymalowaną na twarzy. Melania tłumaczyła mu na bieżąco, starając się nie uronić ani słowa.
- Luca dał jej adres, ale i tak ma już przerąbane. Ona uwielbia Francescę, bo jako jedyna zawsze przyjeżdżała do niej na wakacje i interesowała się końmi prawie tak bardzo, jak ona sama. A teraz jest wściekła, bo jej syn nie powiedział jej, że przyjeżdżają... Nie odwiedzili jej, nie odzywali się od pół roku... Nic. Była pewna, że dopiero w lipcu wnuczka znowu u niej zawita, nie mogła się doczekać... Oj, współczuję tym ludziom. Ona ich zje tam na miejscu, ewentualnie oszczędzając Fran.


Dany przez Lucę adres okazał się szpitalem.
- Że jak? - Poczuł, jak wszystko podchodzi mu do gardła. - To pomyłka? Błąd w nazwie ulicy? Co jest?
Mel uścisnęła jego ramię z dziwną miną.

Czuł się jak zahipnotyzowany albo naćpany - jeden czort zresztą - gdy wspinał się po schodach, gdy czekał przy recepcji, gdy szedł korytarzem - rozglądając się po salach, wdychając gryzący zapach lizolu, czując szarpnięcie w klatce piersiowej na widok bladych twarzyczek dzieci, wyglądających z różnych kątów.
Biel, tyle bieli. Martwej, tytanowej bieli, przesyconej obojętnością.
Chłód.
Przez różne szpitalne odgłosy przedarł się nagle bliski już dźwięk - najpiękniejszy.
Jej głos.
Ugięły się pod nim kolana, a serce wywinęło takiego fikołka, że zabolały go żebra. Jakimś cudem dotarł do drzwi.
Mówiła coś do kogoś, śmiała się. I umilkła, gdy stanął w progu. Zobaczył jej wielkie, rozszerzone zdumieniem, cudowne oczy - jego osobiste niebo. Gdyby teraz upadł, doczołgałby się do niej. Ale z niewyobrażalnym trudem udało mu się pokonać ten krótki odcinek na dwóch nogach, dopiero tuż przy niej osunął się na ziemię.
- Ni-nigdy - jęknął nieswoim głosem. - Już nigdy... nigdy więcej tak mi nie rób, dobrze?
Chwycił się jej nóg, wtulając twarz w miękki materiał sukienki. Przywarł z całych sił i trwał nieruchomo - tylko ramiona mu się strasznie trzęsły.
A Fran otworzyła usta i zaraz je zamknęła. I tylko delikatnie gładziła ciemne włosy, rozsypane na jej kolanach, po ustach błąkał jej się uśmiech - a z oczu płynęły łzy, kapiąc na kołnierz jego kurtki.


                                                                                   
                                                                                            ***


- Napiłabym się wody.
- Źródlanej? Niskozmineralizowanej? Z niebieską nakrętką? - Zerwała się z ławki, wzburzając fałdy spódnicy, która wyglądała jak uszyta z płatków maku. Zebrała dłonią materiał, by nie utrudniał jej biegu - ale jednocześnie poczuła na nadgarstku kleszczowy uścisk, ściągający ją z powrotem do punktu wyjścia.
- Siedź! Żartowałam. - Na jej twarzy odbiło się poczucie winy, burzące harmonię delikatnych rysów.
- Aha. - Niepewnie kiwnęła głową, czując znów pod plecami bezpieczne ciepło drewnianego oparcia. - Rozumiem.

Ale nie rozumiała. Jak miała rozumieć, skoro ona sama nie miała pojęcia, po co wypowiadała te słowa?
 Czysty odruch, zbyt mocno zakorzeniony w jej naturze, by pozbyć się go tak z dnia na dzień.
- Przepraszam - dodała bezdźwięcznym tonem, odwracając wzrok. Wszystko było znacznie cięższe, niż jej się z początku wydawało. A tak błahy drobiazg jak butelka źródlanej wody, mógł zniszczyć wszystko. Efekt motyla?

Natka zawsze taka była. W piaskownicy nigdy nie omieszkała podzielić się swoim wiaderkiem, dokarmiała wszystkie podwórkowe koty i wróble, zatrzymywała się w połowie ulicy, by pozwolić przejść biedronce, pokonującej wolniutko ogromny odcinek asfaltu. Nigdy nie oponowała, gdy rodzice kazali jej pilnować Leny - w czasach, nim jeszcze zdążyły zamienić się rolami starszej i młodszej. Latała po wszystko do sklepu, sięgała do półek w supermarkecie, by podać lizak czy baton komuś niższemu od siebie - a była przecież malutka. Gdy na początku lipca ubiegłego roku skończyła osiemnaście lat - pierwszym, co zrobiła, było oddanie krwi i zarejestrowanie się w bazie dawców szpiku.
Te altruistyczne zapędy powinny gromadzić wokół niej ludzi, wzbudzać ich szacunek - jednak los bywa przewrotny. Wszyscy wiedzieli, że łatwo ją wykorzystać - więc to robili, a ona z nieskończoną cierpliwością dawała odpisywać prace domowe, brała na siebie winę za stłuczoną szybę albo stała na czatach, gdy robili cokolwiek zakazanego poza wzrokiem nauczycieli. I krzywdzili ją, choć nie dawała tego po sobie poznać. W odosobnieniu łykała łzy, nie umiała się zbuntować.
Ale ona - czy mogła mieć o to do innych pretensje? Przecież robiła to samo. Niby przygarnęła ją, chroniąc przed innymi - a przecież sama wymagała od niej wszystkiego, niemożliwego też. Niby czuła, że zagubiona Natalka potrzebuje kogoś, kto pomoże jej pływać w tym morzu złych chęci, nieszczerych uśmiechów i podejrzanych zamiarów - a jednak uważała rzucanie jej koła za zbyteczne. Ona sama balansowała na falach z wrodzoną gracją, ale jej przyjaciółka tonęła - tymczasem jedyną pomocą było wpychanie jej głębiej pod wodę.
Uczuła nagle palący wyrzut, chwytający znienacka i wbijający w jej serce trujące kły - mocno, aż do bólu, do łez. A te nie popłynęły - jak zwykle. Zatrzymały się gdzieś w połowie gardła, skrzepły w lodową warstewkę na duszy, uciekły z powrotem w jej kąty i tam się ukryły, te dobre duchy smutku, żalu i współczucia.
Po prostu nie płakała. I tyle.
Nawet jeśli coraz częściej pojawiała się w niej irracjonalna chęć, by wybuchnąć łzami i poczuć się trochę lepiej. By schować twarz w dłoniach, nie myśląc o rozmazanym makijażu ani zdziwionych spojrzeniach z zewnątrz. By raz, chociaż raz - stać się słabą, a potem ze zdwojoną siłą powrócić do normalności.

Chcę normalności? Ciekawe. Bardzo ciekawe.

- Lu... Wszystko w porządku? - usłyszała głos Natalki, spokojny, nieśmiały i pełen troski. Bez względu na wszystko, ta troska tam była. Zawsze.
- Jasne, że tak.
- Akurat. Przecież widzę. - Z miną świadczącą, że i tak wie swoje, obracała w palcach bawełniany troczek torby, przyglądając się mu w skupieniu.
- W porządku - powtórzyła więc z naciskiem, nie patrząc w jej stronę. Miało to zabrzmieć stanowczo i takie było, urywając wątłą nić rozmowy.

I tylko wciąż myślała. Intensywnie myślała, wbijając palce w ławkę, chwytając się jej kurczowo, jakby miała zaraz spaść.
- Nigdy cię nie znienawidzę. Nigdy.
- Czemu? - Patrzył na nią uważnie, tęczówki - posiadające magiczną zdolność zmieniania barwy - były ciemne jak niebo za oknem. Zachmurzone.
Przecież wiesz, że boję się burzy.
- A jaką odpowiedź byś chciał dostać? - Wstała, podeszła - siedzieli tak strasznie d a l e k o od siebie. Stanęła tuż za nim. - Jakie słowa chciałbyś usłyszeć? - Wsunęła dłonie pod jego ramiona, przebiegły nieśmiało po klatce piersiowej, brzuchu - zacisnęły się mocno.
- Nie wiem. Niczego nie wiem, niczego nie jestem pewien. Zawsze tak było.
- A ja wiem tylko jedną rzecz. - Dotknęła rozchylonymi wargami delikatnej skóry tuż za jego uchem. Wstrząsnął nim dreszcz. - Wiem, że nie zostawię cię z tym samego. - Chwyciła go za nadgarstki, odwróciła oporne ręce wnętrzem do góry. - Tylko mi pozwól. - Dotknęła jego dłoni, złączyła je ze swoimi. Opierając podbródek na jego ramieniu wpatrywała się z napięciem w splecione palce. 
- Pozwól - szepnęła ciszej, słowo zawisło w ciemności. Usłyszała jego głośne westchnienie.
- Nie będę ci niczego obiecywać. Nie mogę. Boję się, że nie dotrzymam słowa. - W jego głosie ziała pustka.
- Nie chcę obietnic. Nie chcę, Diego, nie chcę! Nie chcę. - Miała wrażenie, że mówi do śpiącego. - Nie chcę niczego. Chcę tylko, żebyś b y ł. Proszę. Nie odsuwaj mnie od siebie.
- A jeśli nie mam innego wyjścia?
Okrążyła go, chwyciła jego twarz w dłonie. Powinna płakać razem z nim, chciała to robić - nie potrafiła. Całowała jego twarz, jego smutne oczy, słone od łez usta, szorstkie policzki - jej dusza szlochała rozdzierająco, ale ona sama oczy miała beznadziejnie suche. Potrafiła tylko przycisnąć do siebie jego głowę i powtarzać jedną z modlitw, które tak rzadko działały - że wszystko będzie dobrze.

- Nie pozwól temu umrzeć, Ludmiła. - Głos zdawał się dobiegać z oddali, zadrżała na jego dźwięk. Naty wciąż nie odrywała od niej czujnego wzroku.
- Co masz na myśli? - spytała powoli, wpijając opuszki palców w szorstkie drewno.
- A co mogę mieć na myśli? - Dziewczyna przekrzywiła kędzierzawą głowę, podążając za jej spojrzeniem. Za prostą jak promień światła ścieżką, na której końcu - jak na nitce - uwiązane było jej centrum wszechświata: ciemna sylwetka, ręce w kieszeniach, twarz bez wyrazu, oczy jak dwa opale i ich wzrok - który czuła przez cały czas, nawet z tak daleka. I nawet jeśli nie podchodził, nie odwzajemniał jej uśmiechu... To ważne, że tam był.
- Nie rozumiem.
- Doskonale rozumiesz. Nie pozwól, dobrze? Nigdy nie pozwól na to. - Przysunęła się bliżej, dotknęła jej drżącej dłoni. Wciąż z zauważalnym wahaniem. Ale ona nie odepchnęła jej, nie warknęła ostro, nie próbowała wskrzesić dawnego muru. Zamiast tego objęła przyjaciółkę, przylgnęła do niej jak dziecko.
- Nie pozwolę - szepnęła zbyt cicho, by ktokolwiek mógł to usłyszeć.

And when your fears subside 

And shadows still remain

I know that you can love me 

When there's no one left to blame 

So never mind the darkness 

We still can find a way

                                                                                          ***



Wcisnęła gaz, cały czas uważnie słuchając odgłosu silnika - trochę jak lekarz, który przykłada stetoskop do piersi pacjenta. Dźwięk był czysty. Jak idealnie nastrojony instrument.
Zatoczyła łagodny łuk, napawając się tą muzyką, a potem zahamowała o parę centymetrów przed ustawionym wcześniej pachołkiem. Hamulce bez zarzutu.
Uśmiechnęła się szeroko, zdejmując kask i wsuwając go pod pachę.
- Czołem, idioto. - Jej dobry humor objął nawet Andresa, którego minęła, prowadząc motocykl do garażu.
- Wiesz, że lubię na ciebie patrzeć? - Wyciągnął rękę najdalej jak się dało i musnął lakier pojazdu z zaaferowaną miną. Był podobny do dziecka, które chwyta małą łapką nowy przedmiot, by wpakować go za chwilę do buzi.
- Nie. Czemu? - Pchnęła nieco mocniej, bo koło ugrzęzło w piachu.
- Sam nie wiem. Tak jakoś.
- Chyba nigdy nie byłeś mocny w argumentowaniu, co? - Prawie pokonała przeszkodę, kiedy znalazł się przy niej jednym susem i popchnął razem z nią. Motor wyjechał gładziutko, z rozpędu prawie się przewracając. Pokręciła głową ze zrezygnowaniem. - Dzięki.
- I lubię, jak się uśmiechasz - brnął dalej, za co rzuciła mu dość sceptyczne spojrzenie.
- Dzisiaj jest Międzynarodowy Dzień Komplementowania Lary czy jak?
- Nie. Ten dzień jest chyba... chyba... kiedy masz urodziny?
- W kwietniu. Ale co to ma do rzeczy - nie wiem. - Zostawiwszy motocykl w dobrych rękach usiadła na jakiejś pustej skrzyni i rozpuściła włosy, bo kucyk jej się rozwalił po jeździe.
- Ja też nie. Próbuję cię zabawiać rozmową, ale nie mam pomysłów - wyznał z bezbrzeżną szczerością, obserwując jej każdy ruch z dziwną fascynacją.
- Aha. - Przeczesała pukle palcami i zebrała ponownie gumką. Zawiązała od nowa chustę i spojrzała na niego niechętnie. - Czekaj, nabroiłeś coś i dostałeś ileś tam godzin prac społecznych na torze?
- Nie. Czemu? - prawie się przeraził.
- To po kiego tu siedzisz i narzekasz, że nie masz ze mną o czym gadać? - Zeskoczyła na ziemię, machinalnie poprawiając przekrzywiony podkoszulek.
- Bo chciałbym na ciebie popatrzeć - palnął prosto z mostu. Zbaraniała.
- Andres, ogarnij się, co? - Zaczęła pucować pierwszy klucz, który jej podszedł pod rękę, żeby tylko się czymś zająć. - Jesteś nieuprzejmy, a do tego bezczelny.
- Jasne. Bo powinienem cię ignorować i zgrywać lalusia, to może byś zwróciła na mnie uwagę - burknął, podrzucając w dłoniach dwie śruby do felg i usiłując nimi żonglować.
- Przeginasz - warknęła, odkładając narzędzie i wychodząc z warsztatu.

- Poczekaj. - Dogonił ją dopiero wtedy, gdy była już poza terenem klubu. Usiadła na ławeczce, podciągając kolana pod brodę. Niedbale zawiązana kefija zsunęła się jej z głowy i leżała na trawie, pstrząc się biało-czerwonym wzorkiem pośród zieleni. Podniósł ją niepewnie.
- Przepraszam - mruknął, podając jej złożony materiał. - Ja tylko...
- Nie tłumacz się. - Gapiła się w przestrzeń. - I tak nie mam zamiaru cię słuchać.
- Przecież przepraszam! Czego chcesz więcej, mam przed tobą klęknąć? Pocałować cię w rękę?
- Tak, w sumie jest jedna rzecz, którą mógłbyś dla mnie zrobić.
- Tak? - podjął z ożywieniem.
- Idź stąd. I więcej nie wracaj.
- Jesteś pewna, że tego chcesz? - spytał żałośnie. - Przecież gdybym został, mógłbym ci coś zaśpiewać.
- Nie chcę.
- To zatańczyć.
- Nie. Idź stąd.
- To zagrać ci na gitarze.
- Idź stąd.
- Albo mógłbym pokazać ci, jak stoję na rękach.
- Idź stąd.
- Mógłbym też cię pocałować.
- Idź stą... Coś ty powiedział?! - Spojrzała na niego spode łba.
- To nie. - Odwrócił się tyłem i pogwizdując z pozorną beztroską gapił się w obłoki.
Westchnęła ciężko, kładąc głowę na oparciu ławki.

Słońce piekło bez opamiętania, bezchmurne niebo przypominało o zbliżających się wakacjach. No tak, ale dla niej nie były one okresem błogiego wypoczynku, wręcz przeciwnie - mieli klientów od groma, bo ich liczba powiększała się o sezonowców, którzy męczyli ich zwykle przez tydzień czy dwa, a potem znudzeni znajdowali sobie inne źródło adrenaliny w rodzaju nurkowania, windsurfingu albo leżenia przed telewizorem. Jednak nowych entuzjastów, mających stać się stałymi bywalcami, też zyskiwali. No i oczywiście ci, którzy - z powodu szkoły, studiów, pracy - w ciągu całego roku nie zawsze zjawiali się na torze, teraz zwykle powracali do starego hobby. Słowem, nastawiała się na okres ciężkiej harówy, bo na spędzenie wakacji poza warsztatem nie miała nawet co liczyć.

- Czemu właściwie chodzisz stale w tej chuście? - Natrętny jak brzęczenie komara głos przypomniał jej, że wciąż nie może liczyć na upragnioną samotność. Zignorowała pytanie, po paru sekundach powtórzył je głośniej jakby sądził, że nie dosłyszała z odległości półtora metra.
- Nie wysilaj się - burknęła. - Nie musisz zabawiać mnie rozmową.
- Ale mnie to naprawdę ciekawi - żachnął się, spoglądając na nią z wahaniem. - W zeszłym tygodniu miałaś dwa razy niebieską, raz - czarno-białą. A tę czerwoną aż cztery razy. Dlaczego?
- To nie ma drugiego dna, idioto.
- Musi mieć - upierał się w dalszym ciągu. - Nic na świecie nie dzieje się przez przypadek.
- Przeczytałeś to na nakrętce z napoju?
- Nie, wiesz, wymyśliłem. Teraz, w tym momencie. Pewnie, że przeczytałem, myślałaś, że nie umiem czytać?
Miała dylemat - śmiać się? Płakać? Powiesić się na pobliskim drzewie i nie musieć słuchać jego głupot? Dotknęła chusty.
- Mama mi ją przywiozła z przedostatniej wyprawy. Tej do Egiptu - mruknęła po dłuższej chwili.
- Przedostatniej? - powtórzył. - A z ostatniej co ci przywiozła?
- Co? Nic. Nie wróciła z niej wcale. - Bawiła się nitką, strzępiącą się z bawełnianej kefiji. Tak, miał rację, u licha. To była dla niej prawie relikwia, choć dawno już straciła zapach piasku i olejku do opalania mamy, który trzymał się na niej na początku.
Mama. To słowo brzmiało dla niej... dziwnie? Mało wiarygodnie?
No, czasem jeszcze tęskniła za nią, za tym jej beztroskim śmiechem i żywą mimiką, gdy opowiadała o grobowcach w Dolinie Królów i o jeździe motocyklem przez pustynię.
Kochała ją, prawda. Mimo, że wychował ją praktycznie sam ojciec, bo miłość matczyna sprowadzała się w tym wypadku do pięknych prezentów i jeszcze piękniejszych historii. Z Rzymu przywiozła jej małą laleczkę, kopię bóstwa opiekuńczego domu, które tam czczono. Bóstwa te nazywały się Lary - mówiła jej o tym ze śmiechem, w myślach szykując się już zapewne do następnej podróży. Jak za każdym razem. I znów ginęła na pół roku, by powrócić z kolejnym cackiem. A tata zajmował się w tym samym czasie prozaicznym nalepianiem plastrów na jej rozwalone kolana i łokcie, robieniem jej śniadań i odwożeniem do szkoły.
Co nie zmieniało faktu, że mała Lara z gałganków wciąż stała na półce w jej pokoju, przykurzona trochę, jak pamięć o mamie.

Pokręciła głową, jakby chciała odpędzić nagły napływ wspomnień. Tata po jej śmierci się zmienił, stał się bardziej surowy, nie pozwalał jej już na tyle, co wcześniej. Buntowała się trochę, w gruncie rzeczy jednak przywykła już do szorstkiego traktowania.
Tym bardziej jednak złość ją brała na swoją jedyną rywalkę. Jej wszyscy współczuli, otaczali tkliwością, na każdym kroku dawali odczuć, jak bardzo ją wspierają. A przecież jej, Larze - jej nikt nigdy nie powiedział, że mu przykro. Nigdy. Musiała sama stawiać czoła światu, odrzucając niepotrzebne sentymenty.

- Przykro mi - odezwał się w tym samym momencie Andres, a ona przez sekundę zastanawiała się całkiem serio, czy ten przygłup umie czytać jej w myślach. - Musi być ci ciężko bez matki.
- Daj spokój. - Wstała, zdając sobie sprawę, że robi to, czego obiecała sobie nigdy nie robić - roztkliwia się nad sobą. Wściekła o to na siebie i na niego, pomaszerowała z powrotem do warsztatu. Tonąc w znajomym gwarze ryczących bestii, pozbyła się wszystkich myśli z głowy. Ale gdyby zastanowiła się nad tym głębiej, zdałaby sobie może sprawę z faktu, że pierwszy raz od bardzo dawna nie myślała o Leónie - pomijając ten chwilowy przebłysk.
Gdyby jednak nawet myśl ta przyszła jej do głowy - i tak nie wiedziałaby czy to źle, czy wręcz przeciwnie.

______________________________________________________________

Witajcie! Kto się stęsknił? (I zapada ta niezręczna cisza.)
Wiem - miałam być siódmego, jest dziewiąty - Haniu, dlatego właśnie nie obiecywałam.
Wiem - miały być cztery wątki - są trzy, zażalenia kierujcie do kapryśnego osobnika zwanego weną, który jakoś przestał mnie lubić.
Wiem - szału nie ma z tym rozdziałem, a czekaliście naprawdę długo. Powód - jak wyżej.
Wiem - zawiodłam was wszystkich, a siebie najbardziej.
Hm.
Zaproszę jeszcze tych, którzy lubią Leonescę i beznadziejne pisanie - TUTAJ.
Nawet nie będę tego komentować.

Wasza Zuzka, która z urlopu wraca jeszcze bardziej zmęczona, niż przed nim, niestety.

A, te 26 tysięcy - porąbało was? ;>