Rozdział Szesnasty - "Never free, never me"

Powoli uwierzyłem w to, że dopiero co podjęta decyzja była słuszna. Spojrzenie Angie wyrażało głęboką wdzięczność, zresztą nawet ja - mimo, że nie spędzałem przesadnie dużo czasu na próbach, koniec końców rola Gastona nie wymagała aż tylu ćwiczeń - widziałem, jak polepszyła się gra Violi, odkąd nieco odpuściła. A ja, z jednej strony dumny z niej, kiedy obserwowałem jej żywą i naturalną gestykulację i mimikę (była urodzoną aktorką), z drugiej sam chyba też nie najgorzej spełniałem swoją rolę. Oprócz tego opanowałem do perfekcji unikanie wzrokiem Ludmiły i jej ironiczno-znaczących spojrzeń, kiedy odgrywałem tego gbura, który - cóż, trudno to przyznać - nieco przypominał mnie samego sprzed półtora roku. Gra będzie tylko grą, nic tego nie zmieni.
Ważne, że ja się zmieniłem.

Inna rzecz, że w licznych chwilach wolnego czasu śledziłem nieraz wzrokiem owego delikwenta, który jednak - trzeba mu to przyznać - sprawował się bez zarzutu. Przestał się wymądrzać, jakby był co najmniej reżyserem, choreografem i inspicjentem w jednym, skupił się natomiast na własnej roli. Przyznam szczerze, że przeszło mi przez myśl, że chce tym po prostu uśpić czujność, nie do końca wiadomo czyją, ale nawet jeśli - nie mogłem mu nic zarzucić. No, poza... Ale ta podsłuchana rozmowa wydawała się już czymś tak odległym, że nawet o niej nie myślałem.

Naprawdę czasem prościej jest nie myśleć. Bo myślenie jest na ogół najprostszą drogą do wątpliwości. Kto nie drąży, ten nie przejmuje się prawdą - niech ona sobie gdzieś tam istnieje, jak źródło po powierzchnią ziemi. Ale niech nie zakłóca świata, do jakiego się przywykło.
Niemyślenie jest swojego rodzaju ucieczką.
A ja zawsze myślałem. Nie byłem typem uciekiniera, stawałem niebezpieczeństwu naprzeciw. Ale tym razem podświadomie wyłączyłem część mózgu odpowiedzialną za podejrzenia. Dla świętego spokoju. Dla dobra... Właściwie to dla czyjego dobra? Jak ciężko jest podejmować "słuszne" wybory, kiedy się nie wie, co z nich wyniknie.
Dobro jest trudne. Zawsze tak było i zawsze będzie.



Usiadłem na schodach, opierając się plecami o ścianę, i po raz kolejny przeglądałem swój scenariusz, co jakiś czas zaznaczając zielonym zakreślaczem te kwestie, które musiałem wygłosić podniesionym tonem. Czyli... W zasadzie wszystkie. Do tego musiałem nabrać nawyku chodzenia z wypiętą piersią i spoglądania na ludzi z góry, co nie przychodziło mi już tak lekko.

- A ty znowu sam... - Śpiewny głos, wypełniony szczelnie jadem w otoczce fałszywego współczucia, nie robił już na mnie większego wrażenia, podobnie jak sama osoba jego właścicielki. Skrzywiłem się więc tylko nieznacznie, nawet nie podnosząc wzroku.
- Kotku, powinnaś sobie znaleźć wreszcie lepsze zajęcie od łażenia i zaczepiania ludzi. No nie wiem, może zacznij robić na drutach... - Zamknąłem zatyczkę pisaka, próbując się nie uśmiechnąć na odgłos prychnięcia, które miało być najwyraźniej pogardliwą reakcją na moją sugestię.

Przyznam, że odczułem znaczną ulgę, kiedy przekroczyłem pewną granicę, dzięki której uodporniłem się zupełnie na jej zaczepki, mniej lub bardziej złośliwe i próbujące bezskutecznie wskrzesić dawnego Leóna. A ona wciąż nie ustawała w tych wysiłkach, jakby nie zdawała sobie sprawy, że jest w tym po prostu śmieszna. Teraz na przykład zapewne robiła tą swoją minę diwy, która nie działała już na nikogo. Albo odrzucała włosy przerysowanym gestem modelki. Nie miało to większego znaczenia, skoro nie istniała żadna widownia, w każdym razie nie ta pożądana. To ja miałem być obserwatorem tego niemego przedstawienia, a że jakoś nie chciało mi się nawet rzucić na nie okiem, toteż aktoreczka musiała się wyżyć na kimś innym.
- Wynocha - warknęła więc na pobliską gromadkę pierwszoklasistek, które rozpierzchły się jak króliki. I usiadła obok mnie, jak to ona, przez dobre pięć minut sadowiąc się w najidealniejszej pozie, jednocześnie starając się nie pognieść materiału spódniczki. Oczywiście musiałem konkretnie poczuć, jakich to drogich, duszących perfum używa, w ilościach hurtowych zresztą. Przysunąłem się bliżej ściany, przygotowując się psychicznie na kolejne kazanie w wykonaniu Ludmiły. Uwaga, królowa przemawia.
- León, León, León...
- Dziękuję, że mi przypomniałaś, jak mam na imię. - Przerzuciłem kartkę i udawałem, że bardzo interesuje mnie enigmatyczny dialog między służbą. Nie dawała za wygraną, próbując zwrócić moją uwagę protekcjonalnym gestem. Zbyt dobrze znałem jej zagrywki. Strząsnąłem z ramienia rękę o jaskrawożółtych paznokciach i spojrzałem na nią wreszcie, nawet nie próbując powstrzymywać niechęci.
- Chcesz czegoś? Nudzisz się? Może porozmawiaj z kimś na twoim poziomie?
- To niewiarygodne, jak bardzo się zmieniłeś. - Teraz przyoblekła maskę łagodności pomieszanej ze zdziwieniem. Cóż z tego, skoro znałem każdą jej manierę i nie dawałem się nabrać na kiepskie gierki. - Kiedyś... Kiedyś byłeś kimś. Straciłeś tożsamość.
- Wręcz odwrotnie, zyskałem ją. A ty nie umiesz znieść, że jesteś tu ostatnią osobą pozbawioną charakteru. Potrafisz tylko grać, zamiast wyrażać prawdziwe uczucia, prawdziwe emocje...
- Mylisz się. Nie tylko ja. Wszyscy gramy. Życie jest teatrem, a ludzie aktorami. - Zaczęła bawić się swoim pierścionkiem, unikając mojego wzroku.
- Ciekawe masz przemyślenia, moja droga. Tyle tylko, że ty próbujesz być wszystkimi postaciami w jednym przedstawieniu. Życie nie składa się z samych głównych ról, Ludmiło. - Potarłem czoło w zamyśleniu. - Napisałaś dla siebie zły scenariusz.
- Skąd ty możesz wiedzieć, kim naprawdę jestem? - spytała wyzywająco.
- Nawet ty sama tego nie wiesz. To dlatego zostałaś sama. - Nie potrafiła znaleźć żadnych kontrargumentów przez dłuższą chwilę. Tymczasem drzwi z sali prób otwarły się gwałtownie i wyszedł przez nie Diego. A ona zbladła, potem poczerwieniała, zerwała się szybko i pobiegła za nim, jak w jakimś kiepskim melodramacie. Nawet na nią nie spojrzał, ignorując zupełnie jej słowa, wypowiadane gorąco i w pośpiechu. Gdy chciała uwiesić mu się na ramieniu - odgonił ją jak natrętną muchę. Wyjął telefon i wszedł do pustej klasy, zamykając drzwi przed nosem dziewczyny. Całe powietrze z niej uszło; dłuższą chwilę wpatrywała się w jeden punkt, wreszcie obróciła się i dowlokła z powrotem do schodów, opadając na nie z wyraźną rezygnacją.
Jak marionetka, której ktoś podciął sznurki.

- Wiesz, że jesteś żałosna? - spytałem, wstając i kierując się w stronę wyjścia.
- Wiem - mruknęła cicho. Odszedłem. Nie dlatego, że byłem nieczuły. Nie dlatego, że chciałem się zemścić. Nie, po prostu wiedziałem, że ona zwyczajnie żadnego współczucia nie chce. Musiała przetrawić porażkę w samotności, by móc się podnieść. Za każdym upadkiem stawała się silniejsza. A litowanie się nad sobą było dla niej czymś równie obcym, jak łzy. Nie umiała po ludzku czuć, nie umiała żałować ani naprawdę kochać. Bo, wbrew pozorom, poszła na łatwiznę. Ciężej niż grać - jest po prostu żyć.

A Ludmiła wybrała iluzję, odrzucając prawdziwe życie jak niepotrzebny, nietrafiony prezent.

                                                                         
                                                                                             ***


- Tak dłużej być nie może. - Antonio zsunął okulary i zaczął machinalnie polerować szkła brzegiem koszuli. Jego oczy, których niebieskie spojrzenie było na ogół beztroskie i szczere jak u dziecka - jakby na przekór otaczającym je zmarszczkom - dziś były jakieś przygaszone, pozbawione tego zwykłego entuzjazmu. To, oraz ton, jakim wypowiedział te parę słów, no i sama ich treść, musiało sprawić, że Pablo oderwał się od wykonywanej czynności. A właśnie postanowił ogarnąć trochę szafkę z papierami, których sterty narosły błyskawicznie podczas choroby Angie, która zazwyczaj dbała o przynajmniej względny porządek. Dziś znowu zwolniła się wcześniej, tymczasem widok zakurzonych folderów, ulotek i innych szpargałów wołał już o pomstę do nieba.
- Co masz na myśli? - spytał, odkładając teczkę, którą przed momentem wziął do ręki.
- Musimy porozmawiać. O tobie, Pablo.
- O mnie? - Staruszek kiwnął głową, więc - z pewną zresztą ulgą - oderwał się od porządków i usiadł naprzeciwko. - O co chodzi, Antonio? O przedstawienie?
- Też. Ale głównie o to, jak się ostatnio zachowujesz. Odkąd... Pablo, jesteś jakiś nieobecny. Myślisz, że jesteś jedynym, który przeżył zawód miłosny? Nie bądź egoistą.
- To przecież nie to! - zaprzeczył gwałtownie, może nawet zbyt gwałtownie.
- To, to. Egoizm. Myślisz tylko o sobie. A powinieneś - o uczniach. - Ciszę, która zapadła, można by kroić nożem. Ciążyła w powietrzu, wydłużając się w nieskończoność. Przerwał ją - nietrudno zgadnąć - znowu Antonio.
- Naprawdę uważasz, że tylko ty byłeś kiedykolwiek zakochany? Uważasz, że ja zawsze byłem stary, że nie wiem, co to miłość? - Nawet nie to co mówił było najgorsze. Ale to jak patrzył. Mężczyzna poczuł, że powinien zaprzeczyć.
- Wcale tak nie uważam.
- Pewnie, że nie. Przynajmniej próbujesz udawać, że tak nie jest. A w środku myślisz o mnie z takim pobłażaniem. A miłość nigdy nie umiera, Pablo, wiesz o tym. Żyje w nas, dając siły, by iść dalej. Dlatego ja nie zapomniałem. - Podrapał się po głowie. - Skleroza to głupia przypadłość. A jednak nie może mi odebrać tego, co mam tu. - Położył rękę na sercu, uśmiechając się z lekkim zakłopotaniem. - Pamiętam moją Yvonne tak samo dobrze przez cały czas. Jej kojący głos, jej trójkątną twarz... A jednak... Nauczyłem się żyć tak, żeby nie być do końca bezużytecznym dziadem, żeby dzielić się... Żeby dawać coś od siebie, nie tylko brać. Nawet jeżeli mnie odebrano wszystko.
A ty, Pablo, nie możesz zamykać się na świat. Oni cię potrzebują. Te dzieciaki, ciebie i twojego wsparcia. Twojej obecności, jakiegoś dobrego słowa! A ciebie obchodzi tylko to, co odeszło i nie wróci.
- To nie jest takie łatwe. - Pustka, jaka rozbrzmiała w tych słowach, była straszna.
- Nic nie jest łatwe. Ale musisz znaleźć siłę. Dla nich. Pomyśl o nich. Bo najważniejsze to nie myśleć o sobie.


                                                                                                   ***

"Czasami to, co najbardziej prawdziwe, dzieje się tylko w wyobraźni. Wspominamy tylko to, co nigdy się nie wydarzyło."

- Co czytasz, Violu? - Drgnęła na dźwięk tego przyjaznego głosu, który rozbrzmiał niespodziewanie w jednej z tych krętych uliczek, skrywających dość niespodziewane sekrety. Biegła przecież między secesyjnymi budynkami tego hiszpańskiego miasta, czyż nie? Nie, skonstatowała z pewnym trudem. Wróciła do rzeczywistości, wyrywając się dość niechętnie z papierowej Barcelony, której uroki chłonęła z otwartymi ustami, niecierpliwie przewracając kolejne kartki. Uśmiechnęła się do kobiety, a potem uniosła lekko książkę, ukazując jej szarą jak popiół okładkę.
- "Marina". Przepraszam, że ci przeszkodziłam. Zafón potrafi wciągać. - Esmeralda przykucnęła obok, odgarniając za ucho pasmo ciemnych włosów. Otaczała ją mgiełka słodkich perfum, a w oczach migotały ciepłe iskierki. Dziewczyna poczuła nagle, że bardzo ją lubi. Zresztą odkąd tylko pojawiła się w tych progach, wzbudziła sympatię. Samą swoją cichą, nienatrętną obecnością, spokojem i delikatnym uśmiechem wkradła się do serc wszystkich domowników. - Chciałam cię tylko uprzedzić, że wychodzimy.
- Dokąd?
- Ramallo, Olga i ja wybieramy się do opery. Och, nie wiem, czy ja jestem tam w ogóle potrzebna - zaśmiała się lekko, potrząsając głową. Srebrne kolczyki zalśniły w świetle lampy. - Najwyraźniej mam pełnić rolę przyzwoitki. Twój ojciec zabiera gdzieś Angie, ale gdzie, powiedzieć nie chciał. - Mrugnęła do niej wesoło.
- Czekaj... Nie chce mi się wierzyć. - Aż odłożyła książkę grzbietem do góry i wyprostowała się na łóżku. - I on wie, że zostaję tu sama? Bez opieki? To nie w jego stylu.
- Widzisz, a jednak. - Podniosła się z klęczek i poprawiła na ramieniu pasek torebki. - Możesz zaprosić koleżanki albo Leóna, jak chcesz. Idę, lepiej, żebyśmy się nie spóźnili. - Ruszyła lekkim krokiem w stronę drzwi. Ołówkowa spódnica świetnie na niej leżała, lśniące loki podskakiwały lekko przy każdym kroku.
- Esme! - zawołała za nią Viola.
- Co takiego?
- Ślicznie wyglądasz. - Kobieta uśmiechnęła się na te słowa i posłała jej całusa. 

Leciutki stukot obcasów ucichł wreszcie w korytarzu, a ona na nowo zatopiła się w lekturze. Nim jednak zdołała bez reszty zatracić się w tej cudnej atmosferze, przerwał ją brutalnie dźwięk telefonu. Kiedy spojrzała na wyświetlacz, wyraz zniecierpliwienia zniknął z jej twarzy.
- Hej, Federico.
- Cześć, Violu. - Radosny głos chłopaka rozbrzmiał z taką mocą, że pewnie by odsunęła słuchawkę na odległość wyciągniętej ręki, gdyby nie to, że aż tak się za nim stęskniła. Za nim i jego optymizmem. Dla niego szklanka była zawsze do połowy pełna, a świat bajecznie kolorowy. Zawsze było tysiąc powodów do uśmiechu i tysiąc piosenek do zaśpiewania.
- Czemu się nie odzywałeś tak długo? Co u ciebie?
- Czy to aż tak istotne? Zaraz się wszystkiego dowiesz, tylko powiedz mi jedno - lubisz niespodzianki?
- Pewnie, że lubię - odpowiedziała po chwili, nieco zaskoczona. - Ale co to...
- Otwórz drzwi.
- Co? Ale czemu?
- Bo ktoś dzwoni, nie słyszysz? - W jego głosie zadźwięczało rozbawienie. Rzeczywiście, z dołu dobiegał natarczywy odgłos dzwonka. Wstała dość niechętnie.
- Nie rozłączaj się, dobrze? - Położyła komórkę na łóżku i zbiegła na dół, chcąc jak najszybciej zbyć natręta, który chyba oparł się całym ciałem o dzwonek, bo terkotanie nie ustawało. Nacisnęła klamkę i zdębiała.
- To może jednak się rozłączę - powiedział chłopak do słuchawki i schował telefon do kieszeni, nim wyciągnął ręce. Rzuciła mu się na szyję.

- Czemu o wszystkim dowiaduję się ostatnia? - Podsunęła mu filiżankę gorącej czekolady.
Zrobił minę małego chłopca. - Uprosiłem Ramallo i twojego ojca, żeby się nie wygadali. Zwłaszcza Oldze, bo wiesz, jak bezpieczny jest u niej każdy sekret. Po pięciu minutach zna go pół miasta.
- Wy i ta wasza męska solidarność. - Pokręciła głową. - Gdzie byłeś przez ten czas?
- Zwiedziłem pół świata, dałem parę koncertów w Europie, zahaczyłem nawet o Azję... A potem wróciłem do domu, żeby dać mamie przyjemność ponarzekania, jaki jestem niedożywiony. - Upił łyk aromatycznego napoju. - A! No przecież. Mam cantucci, prawdziwe, włoskie, roboty mojej babci. - Wyłowił z torby sporą paczuszkę. - U was, widzę, też dużo się pozmieniało. Ty się zmieniłaś. - Spoglądał na nią z uśmiechem.
- A dlaczego wróciłeś? - spytała wprost o to, co ją ciekawiło od początku. - Poznałeś we Włoszech dziewczynę stąd i chciałeś być blisko niej? - zażartowała, częstując się ciasteczkiem.
A Federico nagle - co było tak do niego niepodobne - spłonął gwałtownym rumieńcem, co uświadomiło dziewczynie, że utrafiła w samo sedno.

_____________________________________________________
Nie mnie oceniać ten rozdział, ale wydaje mi się, że nie poległam. Choć scenka z Antoniem mnie zawiodła, pomysł nie do końca wypalił. No i ogółem jest za krótki. I za dużo filozofowania.

Violetta Polska niedawno dobiła miliona wyświetleń. A ja się cieszę jak głupia z tych pięciu i pół tysiąca. Bo zakładając bloga nie sądziłam, że więcej niż jedna osoba się tu przybłąka. Więc, po raz kolejny - dziękuję wam!