Rozdział Dwudziesty Trzeci, Czyli zagubiona dusza i ogród pełen cierni.

         Kochanej Sapphire,

na której komentarze czekam zawsze z największą niecierpliwością. Dziękuję, że jesteś.

Daruj, że dedykuję Ci coś tak miernego, ale chcę, żebyś wiedziała, ile dla mnie znaczysz. <3

            - Jaki gol? Jaki gol, do cholery? Spalony był! - Ramirez cisnął w telewizor pustą puszką. - Ten sędzia jest ślepy?! I to parę sekund przed końcem, debil, imbecyl, niedorozwój...
- Ale wiesz, że on cię nie słyszy, nie? - Diego sięgnął po garść precelków, nie odrywając oczu od ekranu. - Doliczą trzy minuty.
- I Bogu dzięki, może nasi zepną dupy i odrobią straty. - Blondyn oparł się z powrotem o kanapę, z której się zerwał.
- A mówiąc "nasi" masz na myśli Argentyńczyków? - upewnił się chłopak, obserwując go spod oka z krzywym uśmieszkiem.
- No a kogo? A weź, idź ty, Katalończyku pieprzony. Drzwi masz tam. - Kolejna puszka poszybowała przez pokój, ale nim zdążyła potoczyć się do drzwi, beżowy obcas przygniótł ją do ziemi.
- Nie możesz się powstrzymać od robienia burdelu, co? - Drobniutka brunetka o zmęczonych oczach kopnęła pogięty, aluminiowy pocisk w stronę męża. - Nie rozwalcie mi domu, jak te głąby znowu przegrają.
- Ależ skąd, młody się ucieszy. - Machnął ręką, wskazując Diega. - Ta wasza Barcelona jest przereklamowana.
- Dlatego zawsze wygrywa? Ciekawa teoria.
- O co znowu taki krzyk? - spytała Sara, przysiadając na brzegu fotela. Przechyliła głowę w lewo i poprawiła sobie w uchu srebrny kolczyk. Była w pełnym makijażu, przez ramię przerzuciła fioletowy żakiet i najwyraźniej szykowała się do wyjścia.
- Spalony, rozumiesz? - możliwie zwięźle wyjaśnił jej Alberto, otwierając kolejne piwo.
- Nie. Nie rozumiem. Mógłbyś mi wreszcie wytłumaczyć, na czym to polega.
- Ograniczony umysł kobiecy tego nie pojmie - burknął, znacząco spoglądając w sufit.
- Dokładnie to samo mówiłeś o parkowaniu równoległym, a jakoś ograniczony umysł radzi sobie z tym dużo lepiej od ciebie. - Wyjęła z torebki jaskrawoczerwoną szminkę i umalowała usta, nawet nie spoglądając w lustro.
- Ciekawe, kto tak powiedział.
- A listonosz, kiedy rechotał na widok pewnego samca, po raz piąty z rzędu przewracającego śmietnik przy parkowaniu.
- Zamilcz kobieto, bo będzie nieszczęście. - Zgromił wzrokiem Diega, tarzającego się ze śmiechu. - Masz za dużo zębów, kolego Hiszpanie?
- Niestety. - Wyszczerzył się w szerokim uśmiechu. - Ale złotego nie mam, tu masz przewagę, kolego Argentyńczyku.
- Może ty mi, Diego, wytłumacz, co to jest. - Sara wstała, wygładzając spódnicę.
Wzruszył ramionami. - Spalony jest wtedy, kiedy jeden zawodnik podaje do drugiego... A ten drugi znajduje się bliżej końca boiska niż piłka i przedostatni zawodnik przeciwnej drużyny.
- Czyli, że ma przed sobą tylko bramkarza? - złapała w lot, przerzucając ciemne włosy na jedno ramię.
- Dokładnie tak. - Upił łyk napoju, posyłając jej spojrzenie pełne uznania.
- Dobra, kibice. Wychodzę i nie wiem, kiedy wrócę. Mały śpi, nie obudźcie go. - Cmoknęła męża w policzek i wyszła, z wdziękiem wymijając porzucone na podłodze puszki.

- Podziwiam ją, że wytrzymuje z tobą na co dzień. - Diego przeciągnął się, spoglądając na zegarek. - Ogarniemy tu trochę? Zarobisz u niej dużego plusa.
- A bo mi niby na tym zależy? - Ramirez zgasił telewizor, nie mając ochoty na dalsze oglądanie wyniku meczu i miażdżącej przewagi katalońskiego klubu. - Trzeba umieć trzymać krótko, a nie.
- Właśnie widzę, jak ją trzymasz. - Podniósł paczkę po chipsach, zgarnął resztę śmieci i poszedł do niewielkiej, ale ładnie urządzonej kuchni na końcu korytarza, słysząc za sobą kroki przyjaciela.
- Za tydzień powtórka? - Mężczyzna postawił na stole szklanki i oparł się o jedną z szafek. Po minucie nadal nie dostał odpowiedzi. - Ogłuchłeś?
- Miałeś kiedyś tak, że byłeś w stanie wykonać zlecenie, ale nie chciałeś? - Diego w zamyśleniu gapił się na lodówkę, w której stalowej powierzchni odbijała się jego silnie zniekształcona twarz.
- Ciekawe pytanie. - Blondyn podrapał się po nieogolonym policzku, szukając odpowiedzi gdzieś za oknem. - Znowu nie dajesz rady?
- Jakie znowu? - podniósł lekko ton, choć wcale nie miał takiego zamiaru. - Pytam... hipotetycznie.
- Tak, oczywiście - mruknął ten, unosząc brwi. - Wiesz, że spełniasz inną rolę w tym wszystkim niż ja. Ja nie muszę się angażować, więc i żalu nie ma. No i kasy mniej, coś za coś.
- Czyli nigdy nie miałeś momentu zawahania? - drążył chłopak, zaciskając dłonie na trzymanej puszce.
- Nie przypominam sobie, ale wiesz, ja to robię już automatycznie, nie mam czasu. Muszę za coś wyżywić rodzinkę. - Wziął z miski zielone jabłko i podrzucił je na dłoni. - A ty to już inna historia. Wybrałeś, więc...
- Dobrze wiesz, że nie miałem wyboru. - Zatrzasnął metalową pokrywę kosza z brzękiem i podniósł wzrok. - Chciałbym przestać, ale zwyczajnie nie mogę.
- Przecież wiem, młody. - Położył dłoń na jego ramieniu, próbując uśmiechnąć się krzepiąco. - Dasz radę. Tyle razy dałeś.
- Taa... - powtórzył głucho, wychodząc. Na dworze zapadał zmrok, ale o wiele głębszy panował w nim, tam gdzieś w środku, gdzie żadne światełko nadziei nie było w stanie się przebić.

                 Już kiedyś był w podobnej sytuacji. Miała na imię Aurelié i była uroczą, nieco dziecinną Włoszką o drobnych, czerwonych usteczkach i rzęsach jak ciemne, drżące skrzydła motyla. Uśmiechała się tak naiwnie, tak pytająco, jakby pochodziła z innego świata, który niespodziewanie otarł się o jego świat. Taka mała, taka niewinna. Tylko oczy miała zawsze dziwne, niepasujące do reszty - wielkie, lśniące niczym czarny onyks, jak najczarniejsze otchłanie bezgwiezdnego nieba. Obserwował, jak stopniowo stają się coraz większe i większe, kiedy rozszerzone źrenice pochłonęły tęczówki, upiornie ciemne na tle niebieskawych białek. Tak monstrualnie niemal wielkie w wychudzonej, wynędzniałej twarzyczce, która zaczęła wreszcie przypominać twarz lalki, w której szklanych oczach malował się taki strach, taki ból... Bladła i bladła, malała, ginęła w sobie, stając się wreszcie własnym cieniem o prawie przezroczystej skórze i posiniałych ustach. Ten widok wybił się na zawsze w nim i miał pozostać tam aż do końca, wołający z oddali głosem, w którym nie było ani krzty uczucia, ani odrobiny ludzkiego ciepła, tylko to bezsensowne, niezaspokojone żądanie, chore samo w sobie, karmiące się duszą człowieka, który stawał się zaledwie pustą skorupką złudzeń, która od lada podmuchu wiatru gotowa stać się garstką pyłu.
To nie była pierwszy taki widok, a jednak stawał się straszniejszy o tyle, że dotykał istotę w niczym niezasługującą na taki los, niezasługującą na dołączenie do szeregu bezwładnych marionetek, których sznurków nie trzeba było nawet przecinać; same ścieńczały do tego stopnia, że osłabione włókna rozrywały się pod ciężarem, który dźwigały.
    Nie poszedł na jej pogrzeb; zwyczajnie nie był w stanie. Oczywiście, zapewne liczne ręce tej naiwnej rodzinki poklepywałyby go po głowie, zapewniając, że nie ma w tym jego winy. Obawiał się, że w takiej sytuacji po prostu wybuchłby pogardliwym śmiechem, doskonale świadom, co było przyczyną przedwczesnej śmierci tej istotki, oraz kto do tego doprowadził, świadomie, z premedytacją, otrzymując pewne udziały pieniężne za wykonanie zadania...


Teraz sprawa się tylko skomplikowała, skoro odczuwał wstręt na samą myśl o powtórzeniu tamtego wyczynu. Wstręt, odrazę do samego siebie, a przy tym przymus, bo przecież nie mógł powiedzieć, że nie, że tego nie zrobi. Nie mógł, no. To go przygniatało, odbierało siły i chęci. Złamał przecież żelazną zasadę tej gry - zaangażował się bardziej, niż było konieczne. Ot, i kara.

Ogarnęła go nagle taka złość, że podszedł do najbliższego drzewa i przywalił z całych sił głową w pień, ale niewiele mu ulżyło. Ruszył biegiem w stronę najbliższego parku, wyrzucając z głowy wszystkie myśli. W przeciwnym razie oszalałby szybciej, niż zdążyłby mieć prawdziwe ku temu powody.


                                                                                                          ***


- Nie śpij, bo cię okradną.
- Hm? - Uniósł głowę znad laptopa z kwadratowym wzorkiem klawiszy odciśniętym na policzku. - Wcale nie spałem.
- Nie no, skąd. - Esmeralda posłała mu spojrzenie pełne ironii, siadając na krześle po przeciwnej stronie biurka. - Ten gniew cię wymęczył, co?
- Jaki znów gniew? - Potarł twarz, wciąż czując piasek pod powiekami, a w głowie przemożną chęć pójścia wreszcie do łóżka.
- Już zapomniałeś, jaką awanturę zrobiłeś własnej córce niespełna dwanaście godzin temu? Darłeś się tak, że było cię słychać w obrębie kilometra, a sąsiedzi wyglądali z okien, szukając źródła hałasu. - Strząsnęła niewidzialny pyłek z mankietu jasnej marynarki, demonstracyjnie spuszczając wzrok. - Bierzesz jakiś suplement z lecytyną?
- Ha, ha, ha. Ale zabawne. Człowiek nie może nawet porządnie wypocząć, bo zaraz gromada dowcipnych inaczej zwala mu się na kark.
- Masz za swoje. Mógłbyś raz odpuścić Violetcie, bo ją w końcu stracisz i nawet tego nie zauważysz - uprzedziła rzeczowo, potrząsając lekko głową. Kolczyki wydały z siebie ostrzegawcze brzęczenie.
- Wiem, jak wychować własną córkę i nie mam pojęcia, dlaczego wszyscy chcą mnie pouczać w tej kwestii, skoro sam daję radę.
- Tak, właśnie widzę, jak sobie śpiewająco radzisz. - Esme przyjrzała się uważnie swoim paznokciom, pomalowanym lakierem w kolorze alabastru. - Wiesz, że z dziećmi jest jak z mydłem? Jak trzymasz je za słabo albo za mocno, wyślizgują się z rąk. A im mocniej, tym dalej od ciebie upadną.
- To jest tania filozofia, której wysłuchiwać nie mam ochoty. - German uniósł z lekka głowę, poprawiając krawat, zaciśnięty chyba do granic możliwości, bo poczerwieniał.
No popatrz, a jak mam szaloną ochotę przywalić ci tym laptopem w ulizany łeb, to się powstrzymuję. Nie zawsze mamy wszystko, na co nam przyjdzie ochota, Panie Inżynier Co To Nie Ja.

- Mówię tylko, że nie możesz jej trzymać na smyczy przez całe życie. - Założyła nogę na nogę i oplotła kolana dłońmi. - Wreszcie się to na tobie zemści.
- Nie wróciła na noc do domu, to mało?
- Jej chłopak miał ciężki wypadek, martwiła się, to raczej normalne. - Słowo "chłopak" zaakcentowała z podwójną siłą. - Ona ma osiemnaście lat. Osiemnaście, German, nie osiem. Jest dorosła, ma chłopaka, którego kocha...
- Zaraz "chłopak". Bez przesady - burknął, zginając i rozprostowując palce rąk, leżące na mahoniowym blacie. - Zwyczajny kolega...
- Chłopak, German. Czemu aż tak obawiasz się tego słowa? Oni są razem od roku.
- Teraz ty przesadzasz, na pewno nie roku - przerwał szybko, gniewnie. Prychnęła cicho.
- Może masz rację, licząc te wszystkie rozstania i powroty będzie już pewnie z półtorej roku. A tak stale to... może z siedem miesięcy. Ale to coś wyjątkowego, i gdybyś nie był aż tak zaślepiony, zauważyłbyś to.
- Nie chcę tego słuchać, czy to jest jasne? Dobrze wiesz, że się staram. - Umilkł, wyraźnie powstrzymując się od dodania czegoś jeszcze; tylko żyła na skroni pulsowała mu wściekle, jak minutnik w bombie zegarowej, odliczający czas do detonacji. Uśmiechnęła się pod nosem na widok jego irytacji. Uwielbiała się z nim droczyć, dyktować każdy krok i przypatrywać się jak robi dokładnie to, czego ona chce. Tańczył jak mu zagrała, nawet nie zdając sobie z tego sprawy.
- Zrobisz to, co będzie słuszne. - To nie było pytanie, tylko stwierdzenie faktu. Wstała, przypatrując mu się z góry z drwiącym pobłażaniem. - Wierzę, że zdołasz wreszcie ogarnąć te chore zapędy i staniesz się normalnym ojcem, opiekuńczym, tolerancyjnym...

- Nie lubię cię, wiesz? - Również się podniósł, okrążył biurko i odwzajemnił jej wyzywające spojrzenie.
- Wiem. Doskonale to maskujesz przed tą lekko ześwirowaną rodzinką - odgryzła się spokojnie, zakładając ramiona na piersi.
- Ale może powinienem przestać.
- Przestać udawać? - upewniła się, przekrzywiając lekko głowę, jakby chciała przyjrzeć mu się pod innym kątem. Pokręcił wolno głową.
- Przestać cię nie lubić. - Zrobił krok do przodu i zagapił na jej twarz, jakby widział ją po raz pierwszy, a zarazem jakby ją znał bardzo dobrze, jakby całe życie widywał ją w swoim gabinecie, w skośnym, przytłumionym świetle lampy kreślarskiej, przykręconej krzywo do stołu. Jakby całe życie nie robił nic innego, tylko łowił wzrokiem lśniące refleksy w ciemnych pasmach włosów, opadających luźno na kołnierzyk koszulowej bluzki z lnu.
- Ach, więc zrobisz dokładny plan, krok po kroku - rozpiszesz to sobie w podpunktach i sumiennie będziesz spełniał je dzień po dniu, dokładnie tak jak każdy inny cel, do którego dochodziłeś tak pracowicie - kpiła nadal bezlitośnie, mrużąc oczy. - Zdolność planowania to najbardziej pożądana cecha w tej branży, zaraz po otwartości na nowe idee...
- Czy to możliwe, że my się już gdzieś... kiedyś... - Wciąż wpatrywał się w nią ze zdumieniem, schylając lekko głowę o ładnie sklepionym czole i stanowczych brwiach, między którymi zarysowała się pionowa zmarszczka. - To niewiarygodne, że wydaje mi się... - Ta niepewność go dobijała, a sposób zdawał się być tylko jeden. Nim ta myśl powstała do końca w jego głowie, już całował te harde usta o uroczych dołeczkach w samych kącikach, słodko-gorzkie, które zdawały się idealnie uzupełniać z jego, jakby zostały dla niego stworzone. Błądził dłońmi gdzieś po białej tkaninie, chłonąc całym sobą korzenny, delikatnie drażniący zapach wanilii, wdzierający się pod skórę, pod zamknięte powieki, odrywający go od rzeczywistości i otulający falą dziwnego, nieuzasadnionego pragnienia. I przy tym dziwnie niebezpieczny, a zarazem swojski i tak natrętnie znajomy, że przestał się nad tym wszystkim zastanawiać. Przygarnął ją bliżej, odrzucając wątpliwości.



A Angie w swoim pokoju stała przed lustrem, przykładając do siebie perłowobiałą sukienkę, w której fałdach jej drobna sylwetka niemal ginęła jak pączek kremowej frezji w ogrodzie pełnym bujnych róż. Z dziwną nostalgią spoglądała na własne odbicie, jakby chciała wyczytać w nim nadchodzącą przyszłość, która miała być piękna, taka piękna...



                                                       ***




- Szczerze mówiąc nie mam pojęcia, co z tobą zrobić, Violetto. - Pablo wyglądał na zafrasowanego. - Wiesz, jaki nam wszystkim zawód sprawiłaś w ten piątek, doskonale zdajesz sobie z tego sprawę, prawda?
- Tak. - Spuściła głowę, wyłamując drobne palce. - Ale León...
- Ja wiem, Violu, ale to nie jest żadne wytłumaczenie. - Wpatrywał się w nią zza swojego biurka, zetknąwszy dłonie w zamyśleniu.
Przełknęła ślinę. - A kiedy zadzwonili wtedy, że Angie jest w szpitalu, ty...
- Dosyć. Proszę cię, żebyś nie używała takich argumentów, bo to poniżej pasa. - Rozluźnił ręce i zaczął nerwowo postukiwać o blat czubkami palców. - Przypominam dodatkowo, że wtedy... zostałem zwolniony - dodał z pewnym trudem. - Ale dobrze wiedziałaś, że grasz główną rolę, że od twojej dyspozycyjności zależy wszystko. Wiedziałaś, a jednak zignorowałaś to, a to niedopuszczalne.
- Pablo ja wiem, ja wszystko rozumiem, ale nie mogłam zrobić inaczej! - wybuchnęła, podnosząc głos. - Musiałam, bałam się, że coś poważnego mogło...
- Nie krzycz, dobrze?
- Dobrze. Przepraszam, to przez to wszystko... - mruknęła znacznie już ciszej. - Wiem, że postąpiłam źle, nie musisz mi tego tłumaczyć. I zrozumiem, jeżeli mnie wyrzucisz, naprawdę. - Spotulniała, garbiąc się jeszcze bardziej. Widział, że nogi się pod nią uginają, więc wskazał jej krzesło.
- Nie, nie mam takiego zamiaru, bynajmniej. - Splótł z powrotem ręce, obserwując drgnienie na twarzy dziewczyny. - Myślałem, żeby cię zawiesić w prawach ucznia, naprawdę powinienem to zrobić, ale...
- Tak? - podjęła, unosząc wzrok, i zatrzymując go gdzieś na poziomie jego krawata.
- ... ale nie zrobię nawet tego, ponieważ to twój pierwszy tego typu wybryk, ostatecznie sytuacja zakończyła się dobrze, a ja jestem w wyjątkowo łaskawym nastroju - rzucił na jednym wydechu, uśmiechając się wreszcie na widok jej zaskoczonej miny. - Już nie patrz tak, lepiej idź i przeproś swoich kolegów, a Ludmiłę powinnaś chyba wycałować, a w każdym razie postawić jej jakąś kawę, bo ocaliła całą sytuację.
- Dziękuję. - Zerwała się z krzesła i wybiegła, zderzając się w drzwiach z własną ciotką, śmiejąc, przepraszając w biegu i kierując w bliżej nieokreślonym kierunku. Pokiwał głową i zwrócił wzrok na Angie, która właśnie weszła do gabinetu, ziewając tak szeroko, że nie mógł się nie uśmiechnąć.
- Coś mnie ominęło? - Bez większego powodzenia próbowała zamaskować senność, zasłaniając twarz dłonią.
- Jeśli już, to na pewno poranna kawa. - Wstał, biorąc do ręki plik papierów, rozrzuconych uprzednio na blacie.
- Możliwe - przyznała, trąc oczy. - Ostatnio cierpię na bezsenność, nie wiem czemu.
- To chodź, zrobię ci espresso, to staniesz na nogi. I tak muszę skserować parę rzeczy w pokoju nauczycielskim.
- A co konkretnie? - Zajrzała mu przez ramię, odczytując bezgłośnie nazwisko figurujące na większości dokumentów. - Francesca?
- Ano, to wszystkie jej świadectwa i inne takie. Trzeba zrobić kopie, a oryginały wysłać jej, bo...
- Już wyjechała? - Mina kobiety się wydłużyła. - Tak szybko? Szkoda...
- Cóż poradzić. - Wzruszył ramionami, poprawiając stosik w ramionach. - Wiesz, o co chodzi, czy nie?
Pokręciła głową, więc ściszonym głosem streścił jej to, co wiedział. Pewien żal odmalował się na jej twarzy, zresztą ciężko się było dziwić.
- Powiesz uczniom, co? - Ruszył w stronę drzwi. - Tylko o przeprowadzce, szczegółów znać nie muszą.
- Mam ich okłamywać? - upewniła się prawie szeptem, otwierając mu drzwi, za co rzucił jej spojrzenie pełne wdzięczności.
- No tak. Wiem, wiem. Ale Fran mnie o to prosiła, więc tak zrób, dobrze? - Spuścił wzrok, zatrzymując go na drobnej dłoni, leżącej na klamce. Olbrzymi pierścionek kłuł w oczy, jakoś komicznie ciężki na szczupłym palcu serdecznym Angie, wyraźnie poranionym prawie do krwi ostrym kamieniem. Zacisnął szczęki, nie chcąc tego komentować.

And I just keep on trying
I don’t know what for
Cause trying not to love you
Only makes me love you more...

                                                              ***


Miała zamiar podzielić się świeżą radością z Fede, ale mijając jedną z klas, dostrzegła znikającą weń znajomą sylwetkę w czerwonym podkoszulku i z futerałem na gitarę, przewieszonym przez ramię. Wahała się tylko przez moment, by wreszcie przekroczyć próg i znaleźć się naprzeciwko Leny.
- Co jest? - Mała uniosła głowę, kładąc sobie instrument na kolanach. - Chcesz pogadać? - bezwiednie zacytowała swoją rozmówczynię, unosząc lekko brwi.

Nie bardzo wiedziała, jak zacząć.
- Co tak w ogóle u ciebie? - spytała wreszcie dość niezręcznie, przysiadając obok na podeście. - Podoba ci się nauka tutaj?
- Pytasz teraz, kiedy uczę się w Studio od pół roku? - Brwi dziewczyny powędrowały jeszcze wyżej, kryjąc się pod jasną czupryną. - Violu, o co chodzi?
- O ciebie - przyznała, trochę się czerwieniąc w efekcie tego, że dała się tak łatwo rozszyfrować. - A konkretniej o sprawy sercowe. - Ach, znowu porażka. Jak ona już coś powie...
- Niby czemu miałabym z tobą o tym rozmawiać? - potwierdziła jej przypuszczenia Lena, szarpiąc lekko jedną ze strun. - Daruj, ale nigdy nie byłyśmy nawet przyjaciółkami, trochę to dziwnie brzmi, nie uważasz?
- Wiem, że głupio to zabrzmiało. - Zacisnęła mocno dłonie na torebce, podejmując jeszcze jedną próbę. - Ale chciałam tylko spytać, czy nie wiesz... to znaczy, czy nie uważasz... - zapętliła się.
- No już, spokojnie. - Siostra Naty poklepała ją po dłoni. - Pytaj, o co chcesz.
- Byłaś we Włoszech, prawda?
- Dwa miesiące temu, owszem. - Schyliła głowę, powoli strojąc gitarę. - A co?
- No bo...
- Wszystko rozumiem. - Pokiwała głową, wyraźnie usiłując się nie roześmiać. - Chodzi ci o Fede, prawda?
- Może nie powinnam tego mówić. - Rzeczywiście poniewczasie zdała sobie sprawę, że przyjaciel może nie być zachwycony tym, co zamierzała powiedzieć. Ale już trudno. Najwyżej ją zabije, co tam. Byle był szczęśliwy. - Wydaje mi się, że on... no wiesz. Że ty mu się...
- Ach, o to ci chodzi. - Dziewczyna parsknęła śmiechem, niemal wypuszczając instrument z rąk. - Myślisz, że Federico jest we mnie zakochany. We mnie. Nie mogę. - Kolejny wybuch śmiechu rozbrzmiał w małej klasie i trwał przez dobrą minutę. - Dzięki, bardzo poprawiłaś mi humor, naprawdę. - Wyszła, zostawiając nieco oszołomioną Violettę między rozrzuconymi w nieładzie instrumentami.
Dopiero za drzwiami umilkła i ruszyła w stronę swojej szafki, schylając nisko głowę. Jasne włosy zasłoniły jej twarz, i to, co się na niej malowało aż zanadto wyraźnie. Po co ktokolwiek miałby wiedzieć, że śmiała się przez łzy.



Viola, nieco skonfundowana, dopiero po chwili wstała, żeby również wyjść. Uśmiechnęła się blado.
- Jestem beznadziejną swatką.
Skierowała się do drzwi, z zamiarem podzielenia się tym wszystkim z Fran. Ona zrozumie.


______________________________________________________________

Sareńko, siostrzyczko kochana, nie zabij mnie za użycie twojego imienia. Jeżeli ci to nie odpowiada, zawsze mogę wysłać oficjalny list z przeprosinami. Ale potrzebuję twojego nazwiska i adresu. ^^
Jeśli się już pogubiliście w którymś z wątków, piszcie. Postaram się to naprostować.