Rozdział Dwudziesty Ósmy, Czyli wszystko ma matematyczny sens.

Ja nie biorę narkotyków. Sam jestem narkotykiem.

~Salvador Dalí

Niebieskie trampki z obciętymi sznurowadłami leżały porzucone na chodniku.

Wyostrzone po deszczu zarysy domów wciąż jeszcze lśniły wilgocią, a w zagłębieniach liści srebrzyły się krople, strząsane stopniowo przez wiatr. Szary szkic miasta zachodził rozmytym, ciepłym kolorem zachodzącego słońca. Lubił tę porę, nawet pomimo natrętnej otoczki nadanej temu zjawisku przez romantyków. I lubił zapach po deszczu, kojarzący się miło z jakimiś odległymi wakacjami.
Wyjął paczkę Marlboro i uniósł pytająco brwi.
- Chcesz?
- Nikotynizm to straszny nałóg. - Machała w powietrzu nogami, co jakiś czas muskając mokry beton czubkami bosych, opalonych stóp. Pokręcił głową.
- Są gorsze.
- Co ty nie powiesz. - Wzruszyła szczupłymi ramionami, patrząc w niebo. Usiadł obok na pomazanym sprejem murku. W milczeniu wydmuchiwał gorzki dym, bawiąc się przez chwilę tworzeniem z niego kółek. Pogwizdywała jakąś nieznaną mu melodię, śledząc wzrokiem przejeżdżające samochody.
- Chciałabym mieć takie lamborghini.
- To sobie kup.
- Jak uzbieram tyle kasy... - Przeczesała wystrzępioną grzywkę niedbałym ruchem palców, nie odrywając spojrzenia od pojazdu. Włosy miała proste, niesforne, bardzo jasne, ścięte na chłopaka; na wierzchu prawej dłoni wytatuowany symbol nieskończoności. Oczy, lekko skośne i zielone jak trucizna, przypominające oczy kota, zalśniły drwiąco zza przyciemnianych szkieł. - Gościu już połknął haczyk, może uda mi się wyciągnąć trochę więcej tym razem.
- Na pewno. Gorzej, jak się go potem nie pozbędziesz. - Kopnął jakiś kamyk czubkiem glana, obserwując jak wtacza się pod koła tira. Zbyła jego sugestię pogardliwym machnięciem dłoni.
- A bo niby ja jestem tobą? - Wyjęła z jego rąk papierosa i włożyła do ust.
- Co masz na myśli? - prychnął, opuszczając pustą dłoń i zaciskając ją w pięść na kolanie.
- Kogo, nie co. Tą ostatnią... jak jej tam? - Strzeliła palcami. - Amanda? Ta, co klęczała przed tobą i zawodziła, żebyś jej nie zostawiał.
- Była niedorozwinięta. - Na samo wspomnienie poczuł niesmak. - Coś w głowie poprzekręcane.
- To wyjaśnia, dlaczego dawała ci dwa razy tyle kasy - parsknęła Sonia, rzucając niedopałek na ziemię. - Okradała starych?
- Nie wiem. Nie obchodzi mnie to. - Taka była prawda. Nie miał wyrzutów, że wykorzystał Mandy, która skamlała za nim jak wierny pies. Te oszczędności pozwalały mu teraz odwlekać w czasie zadanie bez specjalnych problemów. Co innego Aurelie, którą wciąż czasem się gryzł. Ale Mandy była tylko lalką. Bezużyteczną.
- Jakoś nie przeszkadzała ci ta choroba, kiedy się z nią zabawiałeś.
- Przyganiał kocioł garnkowi - warknął niechętnie, machając ręką jakby chciał odpędzić natrętnego owada.
- Z tą różnicą, że ja mogę dogadywać tobie, a ty mnie nie. Kobiecie należy ustąpić - wyjaśniła mu z rozbawieniem. Uniósł brew sceptycznie, ale zignorowała to, przeciągając się leniwie.
- Wiem, jak się obchodzić z kobietami - rzucił od niechcenia, słysząc jej śmiech.
- Być może, skoro tak twierdzisz. Ale co one wszystkie w tobie widzą, pozostaje dla mnie tajemnicą. - Podniosła się z murka, zbierając z ziemi buty i patrząc na niego kpiąco. Ubierała się zwykle bez większej filozofii, tak jak teraz - w obszerną koszulę z podwiniętymi do łokci rękawami, w której więcej guzików pozostawało odpiętych niż zapiętych i w stare, mocno wytarte dżinsy obcięte tuż pod pośladkami. Miała świetne nogi i nie szczędziła światu ich widoku. Bawiły ją te gorące, skrywane lub nie spojrzenia mężczyzn.
W końcu mniej więcej na tym polegała jej praca.
- Za to ja doskonale wiem, co ci wszyscy faceci widzą w tobie - odpowiedział Diego, uśmiechając się kątem ust.
- Widzę. Sam byś się na mnie rzucił. - Włożyła drugą tenisówkę i szybkim ruchem poprawiła ciemne okulary, które zjechały jej na koniec nosa. Zerknęła na zegarek, który stanowił jedyny element biżuterii, jeśli to dobre określenie na tego sportowego swatcha. Poza tym miała tylko ten drugi, większy tatuaż na lewym nadgarstku, zaraz obok kolorowego paska zegarka. Cieniutki łańcuszek narysowany w ten sposób, żeby wyglądał jak wyryty ostrym narzędziem, nacięty na jasnej skórze aż do krwi. Czerwony, prawie czarny. Z daleka przypominał drut kolczasty, ale wystarczyło przyjrzeć mu się jeszcze raz, aby dostrzec, ze składają się na niego posplatane literki "H". H? Jak Hera. Oczywiście mam na myśli grecką boginię, tłumaczyła pytającym, uśmiechając się przy tym z nieodłączną ironią.
- Chciałabyś, Sońka. Nie zapominaj, że ja wykorzystuję tylko naiwne, bogate dziewczęta.
Wyszczerzyła zęby.
- No to nie byłaby z nas udana para, tak mi przykro. Lecę. Trzymaj się.
- I nie puszczaj - dokończył machinalnie.
- No. Ja tu jestem od puszczania. - Odeszła, balansując na krawężniku z jakimś kocim wdziękiem, nieuchwytna, pociągająca i jedyna w swoim rodzaju. Lubił jej poczucie humoru, w ogóle dogadywali się świetnie. W sumie nie mieli innego wyboru. Od dziecka skazani na ten sam los.

Ruszył w przeciwną stronę, przypominając sobie o pieczywie, które miał kupić. Supermarket był za najbliższym skrzyżowaniem. Już kierował się w stronę pasów, kiedy wyłapał kątem oka błękitną, dziwnie znajomą postać, ignorującą czerwone światło i włażącą centralnie pod koła autobusu.
- Co... Odbiło ci? - Szarpnął ją błyskawicznie za ramię i wciągnął z powrotem na chodnik, omijając nieszczęście na ułamki sekund.
Rzuciła mu dziwnie bezbarwne spojrzenie, sprawiając wrażenie niemal pijanej. W pustych oczach wreszcie zapalił się jakiś błysk, a jednocześnie smukła sylwetka wyrwała mu się, najwyraźniej rozpoznając go. No proszę, znowu zbieg okoliczności. Uśmiechnął się szeroko i poczuł uderzenie.
- To wszystko twoja wina! - wydyszała wreszcie, zwyczajnie rzucając się na niego z pięściami jak oszalała mucha napadająca na lwa czy tygrysa. Pozwolił jej wyżyć się na swojej klatce piersiowej, aż opadła z sił.
- Już? Lepiej ci? - spytał po dłuższej chwili.
- Nie. - Opadła na pobliskie schody, prowadzące do jakiegoś instytutu i rozszlochała się tak gwałtownie, że kilkoro przechodniów spojrzało na nią ze zdziwieniem. Westchnął ze znużeniem, siadając obok i czekając, aż spazmy nieco ucichną.
- Dziwny schemat - mruknął pod nosem. - Ilekroć się spotykamy, albo cię ratuję, albo płaczesz. A jeszcze częściej jedno i drugie.
- Dlaczego? - wymamrotała wreszcie, między jednym szlochem a drugim. - Dlaczego nie możesz zostawić mnie w spokoju? Zniszczyłeś wszystko, co miałam.
- Co zniszczyłem? - spytał, powstrzymując zniecierpliwienie.
- Wszystko. Mnie i Leóna.
- Ja? Okej, skoro tak przedstawiasz tę sytuację... - Przewrócił oczami.
- Daj mi spokój, jasne? Nie kocham cię, nigdy cię nie pokocham, nie wiem tylko, po co wciąż się trudzisz! - Powoli popadała w histerię, Boże, jak on tego nie znosił... - Przez ciebie straciłam wszystko, dlaczego to robisz? Po co?
- A pomyślałaś o tym, co ja czuję? - spytał, nie mogąc się powstrzymać. - Robię za obrońcę, za pocieszacza, a w zamian zostaję napadnięty i pobity.
- Przyczepiłeś się. Zostaw mnie.
- Przecież nic ci nie robię. Widzisz? - Rozłożył ręce. - Siedzę i słucham tych bzdurnych wyrzutów. To się robi nudne, idę do domu. Masz chusteczkę, nie łaź taka zasmarkana po ulicy, bo się ludzie przestraszą. - Odepchnęła jego dłoń, więc tylko prychnął, wracając tam, skąd przyszedł. Oczywiście nie kupił tego chleba, ale kogo to obchodzi. Z tych chaotycznych wynurzeń wynikało, że León z nią zerwał. Najwyższy czas.


                                                                                  ***

Była taka śliczna, kiedy się złościła.
Coś nagłego wybuchało w jej oczach jakby były przesycone materiałem łatwopalnym. Azotan potasu i sproszkowana siarka w tych dwóch pięknych, brązowych tęczówkach, które chwilami zdawały się przecież całkiem łagodne, niczym nie zwiastując niebezpieczeństwa, które w sobie zamykały. Cicha woda, która potrafi zamienić się w ogień.
Żywa, jasna krew w jednej chwili barwiła blade policzki gwałtownym rumieńcem, kiedy się czymś denerwowała. Zdawało się, że uczucia chcą wypłynąć na jej twarz w całej okazałości i wykrzyczeć światu całe nagromadzone wzburzenie. Ale jednocześnie potrafiła je maskować, doskonale skrywać i wciąż być tą samą, fascynującą niewiadomą.
Zastanawiał się czasem, czy to pokręcone równanie matematyczne z nią w roli głównej w ogóle da się rozwiązać. Po jednej stronie - suma tych szybkich spojrzeń podzielona przez niechęć na twarzy, dodana do ogólnego uroku, spotęgowana urodą... Wszystko to ujarzmione pod pierwiastkiem tego złudnego opanowania, podsumowane silnią, wykrzyknikiem - tym gniewem, który wciąż buzował w jej żyłach. Nawet jeżeli zdawał się w tym momencie chłodną rezerwą, nie pozwalając się zbliżyć, dotknąć jej samej, nieuchwytnej jak wiatr, nieobliczalnej, bezwzględnej.
Może wystarczyłoby zamienić to wszystko na najprostszy logarytm obojętności, pomnożyć obie strony przez taką samą, lodowatą niechęć, odjąć uczucia, zaplątane jakoś bezładnie w ten cały wzór. Wziąć w klamerkę rozsypane cyferki słów i zamknąć je definitywnie, odgrodzić od siebie, podkreślić, zakończyć, zapomnieć. Ale nie dało się, nie dało z tego prostego powodu, że to nie on ułożył to równanie, nie on mógł je rozwiązać. Zawsze pozostawała ona, Camila, jeden wielki iks, który mota i utrudnia liczenie, ale kiedy się go zabierze - cały wzór traci dawny sens i staje się już na dobre niepoliczalny.

Jeśli chodzi o niego, przyznawał się bez bicia, że czasem umyślnie droczył się z nią tylko po to, by doprowadzić ją do wzburzenia, bawiło go to. A jednak większość ich kłótni wynikała z jej strony - należała do tych ludzi, którzy potrafią walczyć zażarcie o różne błahostki. Ale temu, co się stało, byli winni oboje. Zbyt wiele ich różniło, mieli odmienne poglądy na tyle spraw, że dojście do zgody zbyt wiele ich kosztowało. Woleli poświęcić coś, co można było nazwać szczęśliwym związkiem. Kolejna drobnostka, która wywołała finałową burzę, była tylko punktem zapalnym tego wszystkiego. Pretekstem, by zerwać krępujące więzy. Nie, żeby nie żałowali. Ale słowa, te najgorsze, już padły. Za późno, o wiele za późno, trzeba było przejść nad tą częścią życia i podążać dalej.
Sęk w tym, że nie było to takie proste.

Westchnął wbrew woli, przerzucając kartki z nutami. Zmusił się do myślenia o piosence. Fragment, który miał przed sobą, był za spokojny. Chyba, że... W wersji na gitarę elektryczną zabrzmiałoby to całkiem... całkiem...
- Zaśpiewam pierwszą zwrotkę, aż do tych słów. - Podniosła wzrok znad pokreślonej stronicy i postukała ołówkiem w cztery linijki tekstu. Na twarzy miała wymalowane słowa: "Tylko spróbuj zaprzeczyć, spróbuj się ze mną nie zgodzić. I tak postawię na swoim." Pokiwał głową obojętnie.
- A tu... tu chyba możemy śpiewać razem. - Przyjrzała się krytycznie własnym drobnym zapiskom, wciśniętym między drukowane zdania.
- Jak chcesz. - Obserwował koniec jej ołówka, poruszającego się lekko po papierze. Mimowolny stukot wkradł się znienacka w jego pole uwagi, na korytarzu ktoś pogwizdywał, zza ściany dobiegały nieco fałszywe dźwięki trąbki. Nagle wszystko zharmonizowało się dziwnie, kolory i kontury stały się wyraźniejsze, a jego ogarnęło coś nowego, a nadzwyczajnego. W kreskówce nad głową chłopaka pojawiłaby się teraz zapalona żaróweczka, a tak tylko wyprostował się na krześle, aż Camila zerknęła ze zdziwieniem znad notatek. Spuścił szybko wzrok, kryjąc ożywienie. W głowie już układał melodię, która niespodziewanie ogarnęła jego myśli. Że też nie wpadł na to wcześniej. Taki prosty rytm, banalny, ale miły dla ucha. Zresztą ciężko teraz wyrokować, musiałby spróbować to zagrać, ale rzadko pomysły jak ten wpadały mu aż tak nagle do głowy.
- Kompletnie mnie nie słuchasz - warknęła tymczasem ona, wdzierając się między dźwięki natchnienia jak jadowity wykrzyknik. - Jak mamy dłużej tak pracować, to...
- Muszę... zaraz wracam. - Wybiegł z sali, kierując się do klasy muzycznej. Nie zwrócił uwagi na jej wołania.
- Broduey! - Tupnęła nogą, westchnęła, zebrała kartki i usiadła tam, gdzie wcześniej, na brzegu wysokiego podestu. Pięć minut przerodziło się w dziesięć, przerwa się kończyła, do pustej auli napływały powoli pomieszane głosy.
- ... a może byśmy się przebrali za tych muszkieterów, to byłoby takie fajne! - Andres machał kolorową słomką jak pałaszem, chaotycznymi ruchami próbując przebić otaczających go wrogów. Maxi wyglądał na wykończonego.
- Żadnych muszkieterów, wybij to sobie z głowy - jęknął tonem człowieka, który od długiego czasu zmaga się z towarzystwem męczącego półgłówka.
- Wybić? Ale młotkiem? Maxi, myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi, a ty chcesz mnie bić młotkiem. Ja...
- Nie chciałeś porozmawiać z Leónem?
- On tu jest? Już wyzdrowiał? Przyjacielu! - Ruszył pędem w stronę korytarza, rozglądając się za Verdasem. Maxi pokręcił głową ze zrezygnowaniem.
- Mam dość tego człowieka, jeszcze chwila i sam zwariuję. - Usiadł obok dziewczyny i zajrzał w jej papiery. - Nie odpisałaś mi wczoraj. Ale widzę, że miałem zły pomysł. Chyba, że chcesz to faktycznie zrobić w wersji punkrockowej.
- Nie, przepraszam. Jakoś przeoczyłam twoją... - Nie miała ochoty tłumaczyć mu tamtej pomyłki, więc powtórzyła mu tylko swoje zdanie na temat tej muzyki, w wersji nieco okrojonej.
- Czy to nie ty... popraw mnie, jeśli się mylę... czy nie chodziłaś jakiś czas temu w koszulce z napisem "Punk's not dead"?
- Chodziłam - przyznała niechętnie. - Ale to było tak dawno, to raz. A dwa, że nigdy nie słuchałam tej muzyki, wiesz przecież, że wtedy szukałam jeszcze swojego stylu.
- A teraz już go znalazłaś?
- Przecież widzisz. - Pociągnęła lekko za rąbek luźnej, bawełnianej sukienki. Kupiona za grosze należała do jej ulubionych, miała wygodne kieszenie ukryte między fałdami materiału i piękny, chabrowy kolor, doskonale kłócący się się z jej ognistymi włosami.
- Nie chodziło mi u ubrania i dobrze o tym wiesz. - Z rękami w kieszeniach bluzy patrzył gdzieś w przestrzeń. Chciała spytać, o co w takim razie, ale słowa uwięzły jej w gardle. Zdała sobie sprawę, że wciąż nie zna odpowiedzi. Wciąż nie wie, kim jest, kim chciałaby być, jaka chciałaby być i dlaczego. Dla samej siebie stanowiła nieodgadnioną tajemnicę. Musiała ją poznać, prędzej czy później. Odnaleźć siebie w sobie i sobą pozostać, bez względu na wszystko.


                                                                                  ***


- Nie, nie, nie. - Upadła na fotel, zwijając się w kłębek i pokręciła głową gwałtownie. - To nie wyjdzie. Nigdy w życiu.
- Do wszystkiego podchodzisz z takim pesymizmem? - Fede usiłował zabrzmieć stanowczo, ale jakoś mu to nie wychodziło, gdy tak patrzył na tę drobną istotkę o najpiękniejszych w świecie oczach, które pragnął jak najczęściej napełniać uśmiechem. Tymczasem było w nich tylko zniechęcenie.
- Przepraszam cię, ale ten duet nigdy nie zabrzmi dobrze. Ty jesteś świetny, a ja beznadziejna. Mogę ci robić chórki.
- Chyba żartujesz. - Podszedł do niej, przystając niepewnie o krok. - Musi wyjść, na pewno wyjdzie. Tylko uwierz w siebie, a wszystko będzie dobrze.
- Wiesz, nienawidzę tych wszystkich regułek o wierze we własne siły. - W jej głosie brzmiała gorycz. - Mówią to ci, którym wszystko się udaje. A w co ja mam wierzyć? W to, że jakimś cudem nie usłyszą jak fałszuję?
- Nie fałszujesz.
- Dzięki, ale chyba się słyszę. Może to ta piosenka. Może to zła tonacja. A może po prostu to, że dostałam się do Studia, to najzwyklejszy traf. Co drugi głupi ma szczęście...
- Przestań wreszcie, Naty, bo tego się nie da słuchać. Masz talent, czemu tego nie widzisz? Wyjątkowy i jedyny w swoim rodzaju.
- Możesz nie kpić? Nie litować się nade mną? - Oparła główkę o kolana, nawet jej loki zwisały jakoś żałośnie. Westchnął.
- Uważasz, że mam kiepski gust? - spytał nagle, krzyżując ręce na piersi i wbijając w nią przenikliwe spojrzenie ciemnych oczu.
- Powiedziałam coś takiego? - zdziwiła się szczerze.
- No wiesz, mnie się naprawdę podoba twój głos. - I ty, i wszystko, co z tobą związane, dokończył już w myślach, w końcu nie był idiotą. - Skoro twierdzisz, że źle śpiewasz, tym samym nie zgadzasz się ze mną. A ja mam przecież zawsze rację.
- No tak. - Uśmiechnęła się wreszcie, nie podnosząc głowy. - Ale w tym wypadku chyba się mylisz.
- Nie mylę się. Musisz tylko przestać się bać.
- To kolejna regułka.
- Jesteś nieznośna.
- Wiem. Ilu widzisz przyjaciół wokół mnie? - Zatoczyła ręką okrąg, jakby ewentualni przyjaciele kryli się po kątach jej przytulnego pokoiku. - A także wkurzająca, nijaka, bojaźliwa i... nie pamiętam reszty epitetów, ale bywały dosadne. Przyjęłam część charakteru Ludmiły, cóż poradzić.
- Tej blond modliszki? - upewnił się. Nie odpowiedziała, patrzyła na coś za oknem. Gdyby wyciągnął rękę, mógłby ją zanurzyć w fali gęstych loków. A mimo to była tak odległa, jakby dzieliło ich wiele, wiele mil.
Beznadziejna sprawa.
- Możesz mi chociaż powiedzieć, czego się boisz?

No właśnie, czego?

- Tego, że coś pójdzie nie tak - odezwała się wreszcie stłumionym głosem. - Że kogoś zawiodę. Że będą na mnie źli.
- Kto?
- Ludzie. Zawsze tylko czyhają na moje potknięcie, żeby mnie skrytykować.
- Wcale, że nie. No co ty, ani jedna osoba w Studiu tak nie myśli - rzucił całkiem serio, ale tylko wzruszyła lekko ramionami, z miną mówiącą, że i tak wie swoje. - Posłuchaj mnie, naprawdę nikt nie czeka na na twój błąd. Oni nie są tacy, rozumieją wiele, a jeśli uważasz ich za aż tak powierzchownych, to chyba za dużo czasu spędziłaś z tą Ludmiłą.
- Odkrycie roku. - Westchnęła dziwnie, unosząc głowę. - Nic na to nie poradzę, po prostu nie mogę i tyle.
- Z góry zakładasz, że przegrasz, nawet nie spróbujesz? - Oparł się o krawędź biurka, zarzuconego książkami. - Nie możesz tak żyć...
- Mogę. Muszę. Nic innego mi nie pozostało.
- A jeśli ci udowodnię, że życie jest piękne, a ty wspaniała?
- Jesteś czarodziejem?
- Dorabiam sobie czasem jako wróżka, ale nie mów nikomu - rzekł, zniżając głos do konfidencjonalnego szeptu. - A prywatnie świetny ze mnie psycholog.
- Chyba psychol. - Śmiała się wreszcie, już nie mogąc się dłużej powstrzymać.
- Nie lubisz tej piosenki, to weźmiemy inną - zaproponował nagle, rzuciwszy okiem na wielki plakat, jej ulubiony, ten z przejściem dla pieszych i czwórką przechodzących. - Lubisz Beatlesów, nie?
- Lubię. - Podążyła wzrokiem za jego i założyła luźny lok za ucho. - Zwłaszcza "Yesterday".
- To ją zaśpiewamy - postanowił bez namysłu, biorąc do ręki jej gitarę. - Masz się czuć pewnie i cieszyć z tego, że śpiewasz, rozumiesz?
- Tak, panie doktorze - podchwyciła ten ton, wstając.
- Dobra. - Odchrząknął. - Yesterday... All my troubles seemed so far away... - zaintonował z przesadnym uczuciem, ale po chwili zaczął śpiewać normalnie. Włączyła się, nawet nie zauważyła kiedy. Zaskoczona lekkością, z jaką ich głosy wpasowały się w siebie. Śpiewali i patrzyli sobie w oczy.
- Przepraszam - bąknęła Lena, która pojawiła się nie wiadomo skąd i stała w progu z mocno niepewną miną i napięciem we wzroku. - Nie chcę wam przeszkadzać.
- Nie przeszkadzasz - zapewniła ją siostra, która wcale nie wyglądała na speszoną. - O co chodzi?
- Pożyczysz mi słuchawki? Moje odmówiły posłuszeństwa. - Mówiąc, omijała starannie wzrokiem chłopaka, który ze zdziwieniem przypatrywał się jej twarzy, wyrażającej coś dziwnego. Przyjęła podany przedmiot i szybko wyszła, zatrzaskując za sobą drzwi.
- Śpiewamy dalej? - spytała Naty, zasuwając szufladę biurka. Podjął piosenkę, ale jakoś nieuważnie. Świetnie im wychodziło, ładnie razem brzmieli. A był rozczarowany.
Bo nie iskrzyło. Nic a nic.
_______________________________________________________
Trochę krócej niż ostatnio, ale leń mnie wziął i nie chciało mi się dorabiać czwartego wątku. Wybaczycie mi?
Dla mojej kochanej siostrzyczki Sary, która obchodzi swe urodziny. Po raz trzeci - wszystkiego najlepszego!