Rozdział Trzydziesty Drugi: Słowa, błędy i chwile.

Sweet child in time, you'll see the line

Line that's drawn between good and bad

- Jak się czujesz?
Jak określić stan między beznadziejnością a obojętnością?
- Chyba nieźle - odpowiedział bez przekonania.
- Jasne, bo jestem ślepa. - Schyliła się i odgarnęła mu włosy z czoła, jakoś tak czule, po matczynemu.
- Nie traktuj mnie, jakbym był dzieckiem. - Odwrócił wzrok, ignorując fakt przyjemnego ciepła, które rozniosło się od dotyku jej szorstkiej ręki.
- Zachowujesz się jak dziecko, czego oczekujesz? - Usiadła na krześle obok, wzdychając cicho. - Za parę dni masz wypis, a można by pomyśleć po twojej minie, że jesteś ciężko chory.
- Bo jestem - mruknął bez sensu, a jednak zrozumiała.
- Na Violettę. - Pokiwała głową, koński ogon podskoczył jej na ramieniu. - Nie widzisz, że to nie ma sensu? Odpuść sobie wreszcie, nie jesteś niczemu winien.
- Źle ją potraktowałem - stwierdził sucho, gapiąc się w ścianę.
- A ona była zawsze fair?
- Nie. Żadne z nas nie było, jak zwykle.
- Myślę, że to był główny powód. - Mówiąc nie patrzyła na niego, tylko gdzieś w dal. Zdał sobie sprawę, jakie to denerwujące. A przecież teraz robił tak non stop. - Łatwiej wybaczyć, jeśli samemu się jest bez winy. A kiedy obie strony oskarżają siebie nawzajem, żadna nie chce ustąpić.
- Ale jej nie zdradziłem - szepnął bardziej do siebie, niż do niej.
- Zdrada może mieć różne wymiary - zauważyła spokojnie, wciąż biegając spojrzeniem gdzieś po sali. - Czy nie radziłeś jej, żeby dała szansę swojemu partnerowi w przedstawieniu?
- Ale to nie daje prawa do przekraczania granic gry.
- Potrzebowała wsparcia, to je dostała. Na twoje własne życzenie - nie od ciebie. I czego wymagałeś, żeby domyśliła się tego, co przed nią ukrywałeś od początku? Nie bronię jej, nie mam takiego zamiaru. Ale sam się prosiłeś o taki koniec, León. Dobrze wiesz.

Są słowa, które nigdy nie powinny zabrzmieć. Słowa bez zastanowienia, słowa - jak odłamki szkła. Odepchnąć czyjąś rękę jest tak łatwo...

- Ktoś mi kiedyś poradził, żebym właśnie to zrobił - powiedział bezbarwnym tonem, ale ton nie miał tu żadnego znaczenia. - "Czasem żeby coś odzyskać, musisz najpierw to wypuścić" - mówi ci to coś?

Po co to powiedział? Po co?

Odebrało jej mowę na dobrych parę sekund.
- Słuchaj no... idioto - wycedziła wreszcie wolno, przez zęby. - Już mam dość. Dzień po dniu wytrzymuję twoje fochy, które są coraz gorsze. A ty to wykorzystuj, wykorzystuj do woli. - Krew napłynęła jej do twarzy. - Jesteś egoistą, León. I masz rację, że mnie oskarżasz. Masz nade mną jedną władzę, z której się nie uwolnię.
- Co? - Patrzył na nią nierozumiejącymi oczami.
- To, że cię nie znienawidzę, choćbym nie wiem jak chciała. Obciąż mnie winą za wszystkie swoje błędy, a ja będę je posłusznie nosić jak moje własne. Wiesz czemu? Bo tak robią ludzie, którzy kochają innych trochę więcej niż samych siebie. - Wyszła, trzaskając drzwiami.



- A tej co? - Głos, którego tak nienawidził, zbliżył się niebezpiecznie wraz z parą kpiących, stalowych oczu i uśmieszkiem pełnym jadu. - Brawo, Leośku. Rób tak dalej, a laski będą waliły drzwiami i oknami.
- Tylko ciebie mi tu do szczęścia brakowało - mruknął, czując jak powietrze tężeje gęstym lodem, a cała wezbrana niechęć rozsadza jego żyły. - Czego chcesz?
- Nie uwierzysz, chłopcze w gipsie, ale przyniosłem ci notatki. - Pomachał grubym zeszytem w czarnej okładce, szczerząc się szeroko. - Rozumiesz? Szkoła, nauka, historia muzyki. Zeszyt. Takie papierowe coś, z czego ludzie się uczą.
- Po co mi to?
- No i masz, muszę tłumaczyć jak dziecku. -  Wywrócił oczami, świadomie wkurzając go tym do granic możliwości. - Studia, drogi Leónie. Taka ważniejsza szkoła. W Madrycie. Madryt to takie miasto. Za oceanem. Ocean to taka wielka woda.
- Jak nie masz nic ciekawego do powiedzenia, spadaj stąd - warknął.
- Jaki niemiły, ojej - ironizował dalej Diego, mający nieograniczoną przewagę w zdrowym ciele. - Staram się, załatwiam ci możliwość kontynuowania nauki, a ty z pyskiem.
- Fajnie. Ale nie idę na żadne studia. Będę się rehabilitował.
- Przed nią? Czy tak w ogóle?
- Ale śmieszne. Na nogę i rękę, jeśli cię to tak interesuje. - León poczerwieniał. - Ona nie ma z tym nic wspólnego.
- Jaka szkoda, że my sobie będziemy studiować razem, a ty zostaniesz tu.
- Myślisz, że nie wiem, jakie masz plany? - syknął chłopak, przekręcając się lekko. - Nie waż się jej skrzywdzić, bo...
- Bo...? Bo? Co mi zrobisz, chory chłopczyku? Przywalisz mi kulą? - Udał przerażenie.
- Idź stąd wreszcie, do jasnej cholery! Pieprzony narkoman! - wybuchnął bez zastanowienia.
- No proszę, jak ostro. - Dalej się śmiał, jakby nie umiał przestać. - Czyli jest w tobie jakaś drobina temperamentu, bo już myślałem... Słuchaj, co ty możesz wiedzieć o tym, co robię lub jakie mam zamiary?
- Wiem, co chcesz zrobić - wycedził zimno, patrząc na niego z nienawiścią. - Myślisz, że jestem głupi?
- Myślę, że jesteś albo kompletnym ignorantem, albo bardzo szczęśliwym człowiekiem. - Spoważniał nagle. - Jeśli ty zawsze robisz to, czego ty chcesz, to nie znaczy, że wszyscy inni też.
- Tylko spróbuj coś jej zrobić, a nie ujdzie ci to tak łatwo. Policja byłaby zainteresowana tym, co wiem - nie sądzisz?
- A co możesz mi udowodnić? - Rozłożył ręce. - Nic. Nie jestem tym, za kogo mnie masz. Nie chcesz, to nie wierz. Ale jedno mogę ci obiecać - dodał, podchodząc jeszcze bliżej. - Nie zrobię nic, do czego nie będę zmuszony.
- Akurat.
- Nie żartuję, daj sobie spokój. - Położył zeszyt na stoliku i raz jeszcze drwiąco się uśmiechnął. - Wycofaj się. Ta walka cię już nie dotyczy.

Są słowa, które wypowiadamy dla świętego spokoju. Zabrnęliśmy w ten bezsensowny lęk - ale tam nam dobrze, więc po co się go pozbywać? Słowa, które są przyzwoleniem - ale przyzwoleniem, które nie daje wolności. Umywanie rąk to nie jest rozwiązanie.

- Wycofam się. - Wzruszył ramionami. - Znudziło mnie to. Już dawno.


                                                                                                                   
                                                                                                      ***

Is that alright? Yeah.

Give my gun away when it's loaded.

Is that alright? Yeah.

If you don't shoot it, how am I supposed to hold it?

Nie. Nie tutaj, ludzie patrzą.
Najlepiej w ogóle. A na pewno nie teraz. Czemu w sumie, skoro nigdy nie płacze? Czemu teraz?... Potarła oczy, nabrała w płuca powietrza, przyspieszyła kroku.
Nie. No nie. Nie i koniec.
Coraz większy ciężar uwieszał jej się nóg, przyciskał ramiona, popychał w dół głowę. Szarpał, by zatrzymać ją w miejscu, właśnie tu, na zaludnionym chodniku w obcej dzielnicy, na porywistym wietrze, w miejscu najmniej odpowiednim na smutek. Skamlał jak proszący o nie wiadomo co pies, szczypał w powieki, kłuł w serce. I nie chciał się oderwać.
Uderzyła w czyjeś plecy, zachwiała się i z trudem powstrzymała od głośnego przekleństwa. Nawet nie chodziło o to, że nie przeklinała z zasady. Ale z jednym słowem wszystko mogło runąć, rozsypać się u jej stóp i powalić ją wreszcie na kolana.
Więc milczała.
- Lara? - usłyszała głos o znajomej, dość przenikliwej barwie. Nie, tylko nie on. - Co ty tu robisz?
- Nie widać? Idę - rzuciła krótko, z taką ilością niechęci, jaką potrafiła zawrzeć w krótkim słowie - będąc na skraju załamania.
- Byłaś w szpitalu? - dopytywał on, drepcząc przy niej jak przedszkolak. Skinęła głową, zaklinając się z całych sił o spokój. - I co?
- I nico. - Odwróciła twarz. Niestety, przy milionie przywar, wzrok miał dobry.
- Ty płaczesz? - W jego tonie nie byłoby więcej zdziwienia, gdyby zobaczył ją wspinającą się na słup wysokiego napięcia albo kradnącą ludziom dzieci z wózków.
- Nie.
- Co się stało? - Coraz bardziej zmartwiony szedł przy jej boku, a ona już dłużej nie potrafiła powstrzymać łez, które zaczęły kapać jej na koszulkę. Jedna po drugiej, jak groch.
- León coś ci powiedział? - dociekał w dalszym ciągu, a z jej gardła wydarł się szloch. - Hej, zaczekaj. - Zagrodził jej drogę tak niespodziewanie, że na niego wpadła. I złapał ją w ramiona jakby nigdy nic, zaglądając jej uważnie w twarz. - Powiedz mi, może będę mógł coś...
- Nie, nie będziesz mógł! - warknęła niewyraźnie przez łzy, szarpiąc się z jego rękami. - Andres, co ty wyprawiasz? Puść mnie!
- To powiedz, co ci jest.
- Jestem głupia, to m-mi jest! Wszy-wszyscy to widzą... a... ja-ja... łudzę się, ale on mnie... nie pokocha. Ni-nigdy. A przecież... co ja takiego... Zawsze byłam... jestem... Nie zrobiłam nic... a on... Chcę go n-nie kochać... ale nie mogę - wyrwało jej się jakby wbrew woli. Nagle przylgnęła do niego, coraz gwałtowniej zanosząc się płaczem. - Nie chcę... nie ch-chcę przestać.
- Ale... przestań, przestań, nie płacz tak - jęknął chłopak, zszokowany jej zachowaniem. Lara, ta Lara? Ta silna, niezależna, wydawałoby się - bez uczuć? Zawsze go odpychała, odchodziła dumnie. A teraz bezradnie jak dziecko rozmazywała pięściami łzy, toczące się po policzkach. Bał się, że coś mogło jej się stać, nigdy nie widział, żeby ktoś aż tak płakał. Całą sobą, jakby łzy były kawałeczkami duszy, odrywającej się w ciężkich, słonych kroplach. Jakby ta cała bezradność w jednej chwili zamieniła się w żal, wielki żal.
Starł jedną, drugą, ale ich śladem podążały kolejne, jeszcze większe.
- Patrz, mam chusteczkę - oznajmił tonem odkrycia, grzebiąc w jednej z kieszeni dżinsów. - Jest niebieska i mam na niej wyhaftowane swoje imię, zobacz. Żebym wiedział, jak się nazywam.
- A co mnie to... - Przyjęła jednak skrawek materiału i, choć ostatnią pożądaną rzeczą był w tym momencie śmiech - nagle parsknęła. - Ona jest różowa. I jest na niej imię "Peter".
- Niemożliwe. - Gdyby nie wydmuchiwała właśnie nosa, chyba by jej ją wyrwał z rąk. - To mojego taty! No nie. Poszedł do pracy z niebieską chusteczką, wszyscy będą się z niego nabijać.
- Co? - Zwinęła materiał w dłoni, uniosła wzrok. - To z różowej się nie nabijają? - Nagle wybuchnęła śmiechem, głośnym i nieopanowanym, tak jak wcześniej płacz - i po prostu nie mogła przestać. Ludzie patrzyli na nią jak na wariatkę, trudno.

Są słowa, które z najgłębszego tunelu potrafią wydobyć światełko. I to nie są reflektory pociągu z naprzeciwka. To promień, przebijający przez warstwę chmur i wpadający między gęsty deszcz kompletnie bez sensu. Tęczy z tego nie będzie. Ale czy wszystko musi mieć sens?

- Cieszę się, że ci lepiej. Wobec tego mógłbym odzyskać chusteczkę? Mój tata jest do niej bardzo przywiązany.
Oddała mu więc różowy przedmiot. I z jej ust wydobyło się jedno słowo:
- Wariat.
Ale wariaci powinni trzymać się razem, nie?


                                                                                                          ***


Śmieszne.
Nigdy nie wyobrażał sobie, że to może tak wyglądać. Znaczy się, nie był to pierwszy raz, gdy serce zabiło mu żywiej niż zazwyczaj - miał w końcu osiemnaście lat i parę związków już za sobą, a że nieudanych - to już inna rzecz. Ale żaden z nich nie mógł w najmniejszym stopniu równać się - z tą znajomością.
Może nawet "znajomość" to za duże słowo w tym przypadku?
Przyzwyczaił się już, że zaczyna się od pierwszego spojrzenia. Prosty rachunek - podoba mu się albo nie. Czasem mijało samo z siebie, czasem przeradzało w relację większego kalibru. Czasem kończyło spokojnie, czasem z hukiem. Ale zawsze się kończyło. Odpływało w niebyt, wciskało między stronice książek i tam umierało pomiędzy innymi "love story", które z miłością miały tyle wspólnego, co pukanie do drzwi z grą na perkusji.

Wystarczyło, żeby spojrzał na swoich rodziców - i widział, że jest możliwe coś bardziej złożonego, co nie skończy się jak film. Nie przeminie z wiatrem, nie zamieni się w szereg napisów końcowych, ale będzie trwało, wciąż i wciąż, i tak bez końca. Wierzył, że i on kiedyś - w dalekiej przyszłości, nie spieszyło mu się nigdzie - na taką miłość natrafi. Na ulicy, w sklepie, w szkole, w parku. Wpadnie na nią pewnego dnia, złapie za rękę - i nie puści. Może będzie ładną brunetką w granatowym uniformie, może kruchą blondyneczką z psem na smyczy albo niebieskooką szatynką, sprzedającą za rogiem bukiety słoneczników? Jednego był pewien - zobaczy ją i będzie wiedział: to ta. Ta jedyna.

A los go oczywiście wykpił.

Komedia romantyczna "Masz wiadomość" okazała się nie tak znowu oderwaną od rzeczywistości bajką. Internet - okazał się tym miejscem, gdzie wpadł na osóbkę, której nie spodziewał się w żadnym razie. I on, typowy wzrokowiec, przekonał się, że czasem wygląd nie jest najważniejszy. Właściwie to w ogóle nie miał znaczenia, po drugiej stronie ekranu.

Są słowa, które łączą ludzi, których nic więcej nie łączy - a może łączy, tylko dzięki słowom to odkrywają?

Co go w niej tak urzekło? Że nie słuchała ze znudzoną miną jego słów, tylko odpisywała na nie własnymi przemyśleniami? Że w momencie, w którym był pewien, że już nic go nie zaskoczy - wyskakiwała nagle z najcelniejszą ripostą? Nie potrafił odpowiedzieć jednoznacznie. Cięty język nieznajomej, jej żywe skojarzenia - często identyczne z jego, jej temperament - wybuchający w najmniej oczekiwanych chwilach, jej inteligencja - pozostawiająca go z otwartymi ustami, jej zainteresowanie muzyką. Wszystko to łowił dzień po dniu, wyłapując z każdej rozmowy coś nowego. Nie wiedział, jak ma na imię, ile ma lat, gdzie mieszka i jak wygląda. A wiedział, że uwielbia zespół Pink Floyd i czekoladę z orzechami, że ma dwa koty: Olivera i Twista, że nigdy nie leciała samolotem i że kompletnie nie umie gotować. Totalny idiotyzm, co mógł o niej powiedzieć na podstawie tych informacji?
A jednak na dźwięk przychodzącej wiadomości leciał jak szalony, ciekaw, co tym razem ma mu do powiedzenia.
I każda rozmowa mijała tak szybko, że całe godziny zlatywały niepostrzeżenie.
I wiedział już, że woli pisać z nią, niż rozmawiać z jakąkolwiek inną dziewczyną.
A jednak dalej bronił się przed tym, co uderzało w jego umysł coraz mocniej.

Że zakochał się w dziewczynie, której nigdy nie widział na oczy.


                                                                                                                           
                                                                                                              ***





Tak łatwo z rąk wymyka się.
Ucieka wciąż, znika we mgle.
A ty je chcesz na własność mieć.
Chcesz zamknąć na klucz. Przed światem schować.
Skryć jak skarb, swój prywatny skarb.
Niemożliwe.

Bo szczęście to przelotny gość.
Szczęście to piórko na dłoni,
Co zjawia się, gdy samo chce
I gdy się za nim nie goni.





- Powiedziała, że możemy zacząć wszystko od nowa.
- Czyli co, tak konkretnie?
- Najwyraźniej dokładnie to. - Schyliła się by zerwać długie źdźbło trawy; obróciła je w palcach, osypując drobinki pyłu z delikatnego kwiatostanu. - Zapomnieć o wszystkim i przyjaźnić się, jakby nic nigdy się nie stało.
- Nic, nigdy... Ale czy ty potrafisz w to uwierzyć? - Przejechał ręką wzdłuż drewnianego oparcia. - Nie będę się wtrącał, tym razem. Niemniej powinnaś to przemyśleć.
- Doceniam to, że mi pozwalasz - uśmiechnęła się niewyraźnie, kołysząc się w rytm melodii, którą słyszała tylko ona. Sprężynki loków podskakiwały jej beztrosko na ramionach, lśniąc w miękkich promieniach złotej godziny tysiącem refleksów. Mieniły się na załamaniach feerią cieni i blasków, wychwytując najdrobniejszy okruch światła i wplątując go między fale głębokiego brązu jak najdroższy klejnot.
- Masz najpiękniejsze włosy na świecie. - Musnął koniuszkiem palca jeden z loków, opadający jej na plecy. Uśmiechnął się do swoich myśli. - Nie potrzebujesz mojego pozwolenia, wiesz? Ani niczyjego innego.
- Wiem. Ale czasem miło wiedzieć, że ktoś popiera moją decyzję.
- Poprę cię, kiedy się okaże, że się nie  mylisz.
- Sprytne, nie powiem. - Odepchnęła się mocniej od ziemi, aż huśtawka zaskrzypiała głośno pod ciężarem ich dwojga. - Każdy zasługuje na drugą szansę, Maxi.
- Drugą, trzecią, czwartą, piątą... - Patrzył w niebo, zachodzące kolejnymi kolorami. - Pewni ludzie się nie zmieniają.
- Musimy w ogóle gadać o Ludmile?- spytała po chwili, gdy cisza ugięła się pod lekkimi krokami ich myśli, biegnących jednym torem. Oczekiwań, wciąż wiszących w powietrzu i nadziei, nawleczonych na cieniutkie sznurki niewypowiedzianych słów.
- Nie musimy. Wszystko zależy od ciebie.
- A ty jak wolisz? - Kręciła w dłoniach tą trawką, wpatrując się w obłoczek jasnych kwiatów.
- Nie przejmuj się mną, tylko rób to, co tobie jest na rękę. To twój ogród, zawsze możesz mnie stąd wyrzucić. - Uwielbiał patrzeć, jak jeden kącik jej ust podskakuje lekko, nim zdąży szeroko się uśmiechnąć. Uwielbiał to drgnienie, ten słodki dołeczek, obietnicę szczerego rozbawienia.
Uwielbiał ją.
- Aż tak ci się śpieszy, żeby stąd iść? - spytała, powstrzymując się jednak od uśmiechu.
- Szczerze? - Zerknął na lewy nadgarstek, marszcząc brwi. - Powinienem. Jestem w niedoczasie.
- Że co? - Spojrzała na niego pytająco.
- To takie szachowe określenie. A ja miałem być godzinę temu w domu i się pakować.
- Grasz w szachy? - zdziwiła się.
- Wiem, wiem, to gra dla inteligentów. Dlatego zazwyczaj przegrywam, jak już Mai się uda mnie do tego zaciągnąć. Ta mała cholera miażdży mnie w dziesięciu ruchach. - Skrzywił się znacząco.
- Czekaj... co ty powiedziałeś? - zapytała, nagle się prostując.
- Że to gra dla...
- Nie, wcześniej. - Machnęła ręką. - Pakujesz się? Gdzie? Po co?
- Wyjeżdżam, nie mówiłem ci jeszcze? - teraz on się zdziwił. - Dałbym sobie rękę uciąć, że opowiadałem ci o zachciankach mojej ciotki.
- Nie. Aż takiej sklerozy nie mam. Dokąd jedziesz? - Poruszyła się niespokojnie, chwytając się brzegu siedzenia.
- Do Chile. Inés sprzedała swoją willę i pojechała do drugiej willi za granicą. Potem jednak stwierdziła, że przyda jej się remont, ale oczywiście wynajmowanie robotników byłoby poniżej jej godności. Wysłała rozporządzenie, że ja z kuzynami mamy się do tego wziąć.
- Czemu ty? - drążyła, wpatrując się w jego twarz. - Czemu akurat tak?
- Nie mam pojęcia. Może marzy jej się widok własnych bratanków i siostrzeńców w porannym słońcu, bez koszulek. Albo ma tam jakieś skarby i chce, żeby wszystko zostało w rodzinie. Albo jej się w głowie poprzewracało do końca. Wiesz, opcji jest wiele. A realia takie, że spędzę cały maj przenosząc meble i malując ściany.
- Ale wrócisz na bal? - Przejechała czubkiem buta po ziemi, spuszczając wzrok. - Z kim będę tańczyć?
- Z Fede - mruknął, nagle czując podmuch zimna. Nie podobało mu się, jak on na nią patrzył. Od początku.
- Wolę z tobą, wiesz o tym. - Dmuchnęła w opadający lok, potem odsunęła go ręką. I wciąż patrzyła w ziemię. Myślała o słowach, których nie potrafiła znaleźć. A może znała je doskonale, tylko gdzieś jej uciekły.
Dwa słowa. Dziewięć liter. No już.
Milczała.
- W Fede kochają się wszystkie, może nie? - zasugerował beznamiętnym tonem. Pokręciła głową. - Nie?
- Jedna na pewno nie - szepnęła, unosząc wreszcie te piękne oczy. Dwa świetliki. Gorące ogieńki, przejrzyste jak woda i jednocześnie głębokie jak niebo. - Maxi...
- Co? - Nie utrudniał jej, nie ułatwiał. Nie zachęcał, nie odpychał. Był. I czekał.
- Sam wiesz.
- Nie wiem. Daj mi jakąś wskazówkę. - Wzruszył ramionami, ciągnąc tę grę.
Cisza.

Są słowa, które wcale paść nie muszą. Nie muszą, bo nie kocha się słowami. Wielkimi słowami, durnymi słowami, które są tylko po to, by móc je cofnąć.
Bez sensu, prawda?


Wyciągnęła rękę, dotknęła jego policzka. Jakby się bała, że jej ucieknie. I znów patrzyła, z tak bliska. Patrzyła, a w jej oczach widział kolejno strach, wahanie, pewność, ciepło, pierwszą iskrę, drugą, trzecią. I zsunęła wolną rękę na jego. Puste przestrzenie między jego palcami wypełniło ciepło jej drobnej dłoni, pasującej idealnie. Jak ulał. Uścisnął ją w milczeniu, czując słabiutkie pulsowanie krwi w jej nadgarstku, przyspieszające w gwałtownym tempie. I to była melodia, którą znali oboje. Identyczny puls. Jeden rytm.
Jak ich serca.
Nie patrzył w labirynt, patrzył w otwartą książkę. Historię napisaną podwójnym charakterem pisma, na przemian. Opowieść, do której zajrzał już kiedyś przez moment, zbyt krótki jednakże, by odczytać choć słowo.
A teraz już wiedział, że pozna jej treść. Aż do końca.
I znów widział tylko jej usta, znów nie istniało nic dookoła. Niebo aż się schyliło w oczekiwaniu, wszystko w ogrodzie wstrzymało oddech. Już bliżej. Już o cal.
Ich czoła się zetknęły, loki pomieszały ze sobą, oddechy sięgnęły siebie nawzajem jak dwa ptaki, zderzające się w locie skrzydłami.
I słyszał muzykę, muzykę grającą w niej, gdzieś głęboko, tętniącą w każdej żyle falą spokojnych dźwięków. Muzykę ciepła jej ciała, muzykę jej drżącej skóry, muzykę zamkniętych oczu.
Czuł ją, rozbrzmiewającą tak blisko. Z odległości ostatniego centymetra.
Po co komu słowa?
Już tylko milimetry.

- Aaaaaaaaaaaaaaaaa!

Zerwali się jednocześnie, rozglądając za źródłem hałasu i intuicyjnie biegnąc w stronę domu. Do miejsca, skąd ten wrzask dobiegał. Do pokoju Leny.
- Co się...
- Jestem genialna! Jestem genialna! - Skakała jak opętana, rzucając im się na szyje i ściskając to ją, to jego, nie zwracając uwagi na gorące rumieńce obojga. - Przypadek przypadkiem, cuda jednak istnieją. Ale jestem genialna!
- Moglibyśmy się dowiedzieć o co chodzi? - zażądała wreszcie Natalia, odsuwając siostrę na odległość wyciągniętej ręki i nagląco nią potrząsając.
- To się stało, że ją mam. Znalazłam, nawet nie wiesz gdzie! - śpiewała, tańcząc na środku pokoju z laptopem w ramionach.
- Lena, oddychaj. Kogo znalazłaś? I co w tym takiego wspaniałego? - Maxi wziął jej sprzęt i opadł na łóżko. Naty usiadła obok, spoglądając mu przez ramię.
- Już, już. Nie gaś tego! Hej, popsułeś - fuknęła Lenka, wciskając się między nich i odbierając mu komputer z rąk. - Muszę wpisać jeszcze raz... Zaraz, zaraz. To się nazywało Amare di... coś tam...
- To znowu ta stadnina? Już raz pokazywałaś mi...
- Zamilcz, dziecko. - Uniosła rękę i włączyła galerię zdjęć, których były tysiące, a jedno piękniejsze od drugiego. - Koło czterdziestej strony to było...
Przeskakiwała niecierpliwie po miniaturkach, aż dotarła do jednej.
- Tak! - Włączyła podgląd.
A im odebrało mowę.

Zdjęcie przedstawiało na oko czternastoletnią dziewczynkę, siedzącą na pięknym kasztanku. Schylając się nad jego szyją z czułością zanurzała palce w splątanej, rdzawoczerwonej grzywie. Miała niesforną czuprynkę czarnych, krótko ściętych włosów, wpadających w wesołe oczy. Miała też czerwoną koszulkę, ostro kontrastującą z bladą cerą, i wsuniętą na bakier czapeczkę z kolorowym logo New York Yankees. I, co rzucało się najbardziej w oczy, miała przepiękny uśmiech, opromieniający wszystko dookoła.
I bez wątpienia była... Francescą.
_________________________________________________________
Wiem, wiem. Krótko strasznie, zero akcji, bez sensu tak jakoś. Ale mogę mieć na to takie wytłumaczenie, że kolejny zaplanowany rozdział będzie i dłuższy, i więcej będzie się w nim działo. Taką mam nadzieję, a czy wyjdzie - zobaczymy.
Dziś po raz kolejny chcę wam mocno, z całych sił podziękować. Już prawie dwadzieścia tysięcy wyświetleń, a ja wciąż nie wierzę, że nadal ze mną jesteście. Że nie odstraszyły was już te początkowe rozdziały, które były... No, beznadziejne. Zapowiadały się na opowieść o Leonetcie, która pewnie dawno by się już skończyła. Tymczasem rozwinęło się to w takie coś. Cóż, może to wina tego, że Leonetta dawno przestała być moją ulubioną parą, a sam León... Strasznie go popsułam, sami widzicie. Już nawet zrezygnowałam z narracji pierwszoosobowej, bo nie czuję z tą postacią żadnej więzi. To źle czy dobrze? Nie wiem.
Notka dłuższa od rozdziału, dzieje się ze mną coś niedobrego. Kończę, na następny rozdział poczekacie, niestety, znacznie dłużej.